Πες μας την ιστορία σου. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Στην ηλικία των 5 άρχισα το κλασικό πιάνο. Από τότε η μουσική έχει γίνει το πάθος μου. Μπορεί να ακούγεται κλισέ σαν ιστορία, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Μου άρεσε ήδη η trip hop, όπως οι Massive Attack ή οι Portishead, πριν ακόμα ασχοληθώ με την ηλεκτρονική dance μουσική. Τα club ακούσματα ήρθαν στην ηλικία των 15 ή 16, όταν άρχισα να πηγαίνω στα πρώτα parties. Στο μεταξύ ο αδερφός μου είχε φέρει σπίτι ένα logic το οποίο ερωτεύτηκα αμέσως λόγω των δυνατοτήτων που έδινε στη μουσική παραγωγή.

Έχεις ένα πολύ συμπαγές, μοναδικό και ώριμο στυλ στις παραγωγές σου. Πιστεύεις πως οι παραγωγοί πρέπει να έχουν κλασική παιδεία και δεξιότητες, ή απλά επαρκή γνώση υπολογιστών;
Δεν είναι τόσο σημαντικό, μπορεί να είναι χρήσιμο και να σε βοηθά με κάποια πράγματα, όμως αυτό που μετράει περισσότερο είναι το ταλέντο κι η διαίσθηση. Αυτό που θαυμάζω στους ανθρώπους χωρίς (κλασικό) υπόβαθρο είναι ότι αφήνονται. Δεν γνωρίζουν όρια στη μουσική. Συμβαίνει κατά καιρούς να ασχολούμαι με τα πλήκτρα ψάχνοντας να βρω θέμα για ένα καινούριο κομμάτι και να καταλήγω σε μουσικές/ κλασικές δομές τις οποίες όμως κάποιες φορές θέλω να αποφεύγω.

Πώς αποφάσισες να κάνεις τη μετάβαση από την αμιγή ηλεκτρονική μουσική σε ένα περισσότερο κλασικό, low-tempo album όπως είναι το “Times”;
Ήθελα να συνδυάσω σχεδόν όλες τις μουσικές μου εμπνέυσεις και τα ερεθίσματα που έχω πάρει μέχρι τώρα. Το  να κατεβάσω το tempo και να γράψω κομμάτια περισσότερο βασισμένα στο τραγούδι δούλεψε με τον καλύτερο τρόπο για μένα.

Είναι εύκολο το να ακολουθήσεις τα μουσικά σου ένστικτα διατηρώντας ταυτόχρονα το κοινό σου; Αναρωτήθηκες ποτέ μήπως  η απόφασή σου να κάνεις την παραγωγή του “Times” ήταν ένα ρίσκο;
Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης φτάνει σε ένα σημείο όπου πρέπει να αναζητήσει και να ανακαλύψει περαιτέρω τον εαυτό του. Ίσως να το βλέπει κανείς ως ένα ρίσκο, όμως είναι απλά ειλικρινές. Πιστεύω πως είναι καλό να μη φοβάσαι να δείξεις αυτό που έχεις να δώσεις. Το να παράγεις μουσική χωρίς ειλικρίνεια προκειμένου να αποφύγεις το ρίσκο δεν είναι ο δικός μου τρόπος. Έπρεπε να πάρω αυτό το μονοπάτι.

Βρίσκεσαι στο χώρο από το 2010, οπότε και μπήκες στην οικογένεια της Diynamic. Είναι δύσκολο να προσαρμοστείς σε μια στρεσογόνα καριέρα η οποία σε υποχρεώνει να ταξιδεύεις συνεχώς;
Είναι θέμα διαχείρισης χρόνου και οργάνωσης. Λόγω των σπουδών μου υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να φέρω εις πέρας και τα δύο, οπότε προσπαθώ να επικεντρώσω σ’ αυτό που είναι μάλλον περισσότερο σημαντικό κάθε φορά. 

Χάνεις, σου λείπει κάτι προκειμένου να ζήσεις το όνειρό σου;
Δεν ξέρω ακόμα πώς είναι το «ζω το όνειρό μου» για μένα προσωπικά. Σίγουρα όμως δεν έχω παράπονο, για την ώρα όλα πάνε πολύ καλά κι είμαι πολύ χαρούμενος.

Από τα τελευταία χρόνια, μέσα στα οποία έγινες περισσότερο δημοφιλής σαν καλλιτέχνης, ποια εμπειρία ξεχωρίζεις ως καλύτερη; Είναι το lifestyle που όλοι φανταζόμαστε;
Υπήρξαν μερικά μαγικά gigs που με έκαναν να καταλάβω πόσο ευγνώμων είμαι για το ότι έχω ανθρώπους να με υποστηρίζουν με την καταπληκτική ενέργειά τους. Χωρίς αυτούς κανένας καλλιτέχνης δεν θα βρισκόταν εκεί που είναι.

Τέλος, μοιράσου μαζί μας το προσωπικό σου top 5 όλων των εποχών. 
Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Και αυτά μπορεί μεν να είναι τα κομμάτια που μου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό, όμως υπάρχουν κι άλλα που πραγματικά αξίζουν να βρίσκονται στη λίστα. Οπότε θα διαλέξω πέντε κομμάτια, χωρίς σειρά προτίμησης.

Pink Floyd - The Great Gig In The Sky

Grizzly Bear – All We Ask

Pär Lammers Trio – Somewhere Inside

The Beatles – While My Guitar Gently Weeps

J.S. Bach – Goldberg Variations