Interview with D'Julz

Exclusive

Editor USM , Photographer Eleni Ntouva

Tue 5 Apr 2016

Interview by Eleni Ntouva

Back in 1997, at the legendary Parisian Rex Club, D' Julz started the longest running events in the history of the club, under the "Bass Culture" brand. D' Julz’s talent, his amazing ability to break the barriers of the genres and his constant work for almost 20 years, resulted in a very distinguishing personal music style and furthermore, in his label under the same brand, established in 2009.
Things took off and the Bass Culture Record Label met great success, with many releases of tiptop producers, such as the long time talented Mr G. A lover of ballads who works with the concept of using analogue sounds for electro-funk-bass heavy-tech results. Both D' Julz and Mr. G have been present in the electronic music scene for more than two decades, and are considered two of the top performers and producers, worldwide. In October we met at Rex Club in Paris, on the occasion of the Bass Culture event. There, we had a great conversation in which they gladly introduced themselves to us...

Hello Julien. Tell us, where did you grow up?
In Paris, I'm a real Parisian. I was born in a suburb, but basically very close to Paris. And then I travelled a lot, I lived in New York for a year when I was 20.

About what kind of music were you passionate as a teenager?
I was quite open-minded. In late ‘80s I was a huge, I think the biggest ever, Prince fan. I used to go to all of his concerts, buying all the bootlegs. Through Prince I discovered all the black music, because then I used to listen to James Brown and Jimmy Hendrix. I consider Prince a master of technique, he mixes so many different things, thanks to him I discovered a lot of kinds of music, like Jazz, Funk, Rock. It is his groove and fun.

And afterwards, what was your first electronic music experience?
Well, when I grew up. But I’ve been listening to dance music for all my life, so it kinda makes sense. One of my first memories, from back when I was 5 years old, is Disco. Disco was ruling back then. And then there was Cold wave, New wave, then Prince, early hip-hop with everybody at school breakdancing, and then House music arrived. It touched me right away. After all these influences, it felt familar at once. Now I realize that it was a natural progression. I also discovered it through clubbing. House music was born when I was 17-18 years old, so my first club experiences were intertwined with this music. So it all came together with a perfect timing and it really touched me.

So, you just went for it and started playing?
Originally it was more like dancing, I was going out and started paying more attention to the music. I wanted to find this music and to learn the DJs’ techniques. I knew some DJs, I used to hang and fool around with them and I wanted to do what they did, but as a hobby. I never planned to do it as a way of living. The scene was growing up really fast back in the ‘90s and there were not that many DJs around, so, soon people started asking me to play. I was like, "I don't want to, I can’t do that" and I ended up playing every weekend. I already had a job, I used to do copywriting for advertisement companies and I loved it. I did these things together for 5 or 6 years but at some point I found myself having to choose. I had to refuse gigs abroad, I couldn't travel because of my day job. So I had to make a choice. And I did a good one. It was around 1998 when it became my full-time job. Then Rex came, and music production too.

So BASS CULTURE arrived in a natural way too, after all. Right?
Well, there were a lot of people around me who were making their own labels and everybody was like, "Why don't you start your own label?". I was thinking about it for a long time but I was too busy mixing and learning how to produce, and I couldn't do everything at the same time. But 2009 felt like the right time. It all came together. I needed something fresh to do. Not that I was tired with what I was doing, but I kinda needed something new, you know? And I was listening to such good music all around me. It was the time when record labels were closing down, the sales were going down, so I knew I wouldn't do it for the money, I just wanted to try something new. So I did it, it started well, and that encouraged me to do more. It was an extension of my DJing. I found tracks I wanted to play. Sometimes they were a bit more housy, sometimes more techno, always the kind of music I wanted to play. It was a complete reflection of my style as a DJ. It was another way to express myself and my music taste.

It works like this in general, I think. When we don't push things to happen, they flow naturally.
Yeah. Whenever I pushed something to happen faster, it didn’t happen in the right way. I used to get disappointed when something was delayed or cancelled. Whenever something bad happened I would feel grounded, now I know that better things come along after the bad ones. It would’ve been better if I had let things come naturally. So now that I’m older I try to be more patient. I let things come to me, I really take it easy. Things happen for a reason, sometimes they’re not meant to happen or they’d better happen later, and it’s all for the best. I guess I’m wise now – hehehe

I suppose your life is full of travelling, meeting many people and experience many things in clubs around the globe. But what is it you like the most about coming back home?
When I come back after one or two amazing gigs that I really liked, I feel really happy. Tired but happy. You feel love, you feel you did your job well. All together. Satisfied. Tired but satisfied. Like after sex, you know? You are tired but feel nice, it is like this. I like to chill when come home, just relax, do nothing for a couple of days, see friends, watch a good movie... I need that.

Many people like your DJing and draw influence from you. Are there any DJs who inspire you, whom you admire and whose mixing techniques affect you? If so, how often does that happen?
Ah of course! Those whom I invite here to play, are DJs I myself want to hear playing. I feel that, if I believe in it, it will be good, it will go well. As for the influences, some of those DJs don't play anymore but they were amazing. One of them is still here though, Laurent Garnier of course. I heard him for the first time in ’88, he was the first DJ who played House. There was also a DJ from Holland we were talking about, Dimitri. We were very excited about going to Europe and we used to say that there are two DJs we should listen to, Laurent Garnier in France, and Dimitri in Holland. He was very good, we have played together a lot and he had an impact on me. A DJ from Italy was also legendary in Paris. All the French DJs were like, "Oh, did you hear that guy? Is it really possible to do this with records? We have to go back to school!". Many DJs from back in New York too, and so many others... I greatly respect Ricardo Villalobos as well. Well, it seems like I listen to a new DJ everyday and I feel like, “Wow, this is fresh and nice”. So yeah, I think I get influenced every day.

How do you see this scene in the present time?
It goes in circles. What happens now, in this scene, in Paris, is like what I felt back in the beginning. Since the ‘90s, when things were really going down, there haven’t been a lot of things happening. Until now, now it’s up and quite magical. And there is also the new generation. They love it. They truly want to know everything about music. It is super exciting. And not only here, the same happens in New York and London too. Yes, DJs say that they should play in Paris. If someone told me a few years back, that something like that was to happen, I’d be like "Are you kidding me?". But now it is like this. House music still grows, techno is back, minimal too. Times come and go, and then they come back.
We love this evolution.
Yeah, and young people love it when I play old records. You know, they expect me to play older stuff, because I’m older. I, on the other hand, want to keep it fresh, I cannot play the exact same music I used to play 20 years ago, when they were not even born yet, but I try to keep it balanced. I see how they react when I play something old. They expect me to make them discover all the old music. That’s usual in record shops and labels too; if you ask them they will tell you that old stuff sells more. It is good for all of us to educate our crowd, I hope we will. But I want to play new music as well.

There is plenty of information available online, regarding new Bass Culture releases and events, so lastly I’d like you to tell us something more ‘personal’ about the label.
Well, for me Bass Culture is more than selling other people’s music. It’s about finding good music that people may not know of, and introducing it to them.

Thank you very much!

I thank you too!

Συνέντευξη Ελένη Ντούβα

Το 1997, στο θρυλικό παριζιάνικο Rex Club, ο D’Julz ξεκίνησε το μεγαλύτερο σε διάρκεια event στην ιστορία του club, κάτω από το brand της "Bass Culture". Το ταλέντο του, η απίστευτη ικανότητά του να ξεπερνά τα όρια του κάθε είδους και η συνεχής δουλειά του για τουλάχιστον 20 χρόνια, είχαν ως αποτέλεσμα ένα χαρακτηριστικό, προσωπικό μουσικό στυλ κι επιπλέον το 2009, τη δημιουργία του δικού του label κάτω από το ίδιο όνομα.
Τα πράγματα εκτοξέυθηκαν και η Bass Culture Record Label γνώρισε τρομερή επιτυχία, με πολλές κυκλοφορίες από κορυφαίους παραγωγούς όπως για παράδειγμα ο ταλαντούχος Mr G. Ένας φαν της μπαλάντας που ακολούθησε το concept της χρήσης αναλογικών ήχων για electro-funk-bass heavy-tech αποτελέσματα. Ο D’Julz και ο Mr.G βρίσκονται για πάνω από δύο δεκαετίες στη σκηνή της ηλεκτρονικής μουσικής και συγκαταλέγονται στους κορυφαίους performers και παραγωγούς παγκοσμίως. Τον Οκτώβριο συναντηθήκαμε στο Παρίσι, στο Rex Club, επί την ευκαιρία του event της Bass Culture. Εκεί είχαμε μια υπέροχη συζήτηση κατά την όποια μας συστηθήκαν ενθουσιασμένοι...

Γεια σου Julien. Πες μας, πού μεγάλωσες;
Στο Παρίσι, είμαι βέρος Παριζιάνος. Γεννήθηκα σε προάστιο μεν, όμως πάρα πολύ κοντά στο Παρίσι. Μετά ταξίδεψα πολύ, στα 20 μου μετακόμισα στη Νέα Υόρκη για ένα χρόνο.

Με ποιο είδος μουσικής ήσουν παθιασμένος στην εφηβεία σου;
‘Ημουν αρκετά ανοιχτόμυαλος. Στα late ‘80s ήμουν μεγάλος φαν του Prince, ίσως και ο μεγαλύτερος που είχε ποτέ, πήγαινα σε όλες τις συναυλίες του και αγόραζα όλα τα bootlegs του. Μέσω του Prince ανακάλυψα όλη τη μαύρη μουσική, άκουγα James Brown και Jimmy Hendrix, και χάρη σ’αυτόν ανακάλυψα πολλά είδη, όπως πχ τη Jazz, τη Funk, τη Rock. Θεωρώ τον Prince δάσκαλο στην τεχνική, αναμιγνύει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Είναι το groove του και όλο το fun.

Κι ύστερα, ποια ήταν η πρώτη εμπειρία σου στην ηλεκτρονική μουσική;
Αυτή ήρθε όταν μεγάλωσα. Ακούω dance μουσική όλη μου τη ζωή, οπότε μάλλον είναι λογικό το ότι ασχολήθηκα με την ηλεκτρονική τελικά. Αλλά μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις, απ’όταν ήμουν 5 χρονών, ήταν η Disco, που τότε κυριαρχούσε. Μετά ήρθε η.Cold wave, η New wave, μετά ο Prince, η early hip-hop με τους πάντες στο σχολείο μου να κάνουν breakdancing, και μετά ήρθε κι η House. Με άγγιξε αμέσως. Μετά από όλες αυτές τις επιρροές αμέσως μου φάνηκε οικεία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ήταν μια φυσική εξέλιξη. Τη γνώρισα με το clubbing. Η House γεννήθηκε όταν ήμουν 17-18 χρονών , οπότε οι πρώτες μου club εμπειρίες ήταν συνυφασμένες με αυτή τη μουσική. Επομένως όλα ήρθαν κι έδεσαν με ένα τέλειο timing και με άγγιξαν πραγματικά.

Οπότε απλά ξεκίνησες να παίζεις;
Αρχικά ήταν πιο πολύ χορός όταν έβγαινα, αλλά με τον καιρό άρχισα να προσέχω περισσότερο τη μουσική. ‘Ηθελα να τη βρω και να μάθω τις τεχνικές των DJs, έκανα και παρέα με μερικούς κι ήθελα να κάνω κι εγώ ό,τι έκαναν, όμως σαν χόμπυ. Ποτέ δε σχεδίασα να το κάνω τρόπο ζωής. Η σκηνή μεγάλωνε με πολύ γρήγορους ρυθμούς τότε στα ‘90s, οπότε πολύ σύντομα άρχισαν να μου ζητάνε να παίξω. Έλεγα «Δε θέλω, δε μπορώ να το κάνω αυτό», και βρέθηκα να παίζω κάθε σαββατοκύριακο. Ήδη είχα δουλειά, έκανα copywriting σε διαφημιστικές εταιρείες και μου άρεσε πολύ. Όμως αφού έκανα αυτά τα δύο παράλληλα για 5-6 χρόνια, κάποια στγμή χρειάστηκε να διαλέξω. Απέρριπτα προτάσεις να παίξω στο εξωτερικό λόγω της πρωινής δουλειάς μου, ήταν αδύνατο να ταξιδέψω. Οπότε έπρεπε να κάνω μια επιλογή, κι έκανα τη σωστή. Άρχισα να κάνω DJing full time περίπου το 1998, μετά ήρθε το Rex και η παραγωγή.

Οπότε το Bass Culture ήταν φυσικό επακόλουθο, σωστά;
Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου που έκαναν δικά τους labels κι όλοι μου έλεγαν να κάνω κι εγώ το δικό μου. Το σκεφτόμουν για πολύ καιρό αλλά ήμουν απασχολημένος με το mixing και την παραγωγή, δε μπορούσα να τα κάνω όλα μαζί. Αλλά το 2009 ένιωσα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή. Όλα είχαν δέσει, κι ήθελα κάτι φρέσκο να ασχοληθώ. Όχι πως είχα κουραστεί απ’όσα είχα κάνει ως τότε, αλλά χρειαζόμουν κάτι καινούριο, ξέρεις. Και άκουγα τόσο καλή μουσική γύρω μου. ‘Ηταν η εποχή που labels έκλειναν και οι πωλήσεις έπεφταν, οπότε ήξερα πως αν το έκανα, δεν θα ήταν για τα λεφτά, όμως ήθελα κάτι τελείως νέο. Οπότε το έκανα, άρχισε καλά, κι αυτό μ’ενθάρρυνε να το συνεχίσω και να κάνω κι άλλα πράγματα. Ήταν σαν μια προέκταση του Djing μου. Έβρισκα κομμάτια που ήθελα να παίξω. Κάποιες φορές πιο housy, άλλες πιο techno, αλλά πάντα μουσική που ήθελα να παίξω. Ήταν ακριβής αντανάκλαση του στυλ μου σαν DJ, ένας ακόμα τρόπος να εκφράσω τον εαυτό μου και το μουσικό μου γούστο.

Έτσι πάει γενικά, νομίζω. Όταν δεν πιέζουμε πράγματα και καταστάσεις, όλα απλά κυλάνε φυσικά.
Ναι. Όποτε πίεσα κάτι να γίνει γρηγορότερα, δεν έγινε σωστά. Συνήθως απογοητευόμουν όταν κάτι καθυστερούσε ή ακυρωνόταν. Όταν κάτι κακό συνέβαινε ένιωθα πως έκανα ανώμαλη προσγείωση, τώρα ξέρω ότι τα καλύτερα έρχονται μετά τα κακά. Θα ήταν καλύτερα αν είχα αφήσει τα πράγματα να έρθουν φυσικά. Οπότε τώρα που είμαι μεγαλύτερος προσπαθώ να κάνω περισσότερη υπομονή. Αφήνω τα πράγματα να έρθουν σε μένα και είμαι πιο χαλαρός. Τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, κάποια δεν είναι για να συμβούν καν, κάποια είναι καλύτερα να συμβούν αργότερα, κι όλα γίνονται για καλό. Μάλλον είμαι πλέον σοφός – χεχεχε

Φαντάζομαι η ζωή σου είναι γεμάτη ταξίδια, γνωριμίες κι εμπειρίες σε clubs. ‘Ομως μετά απ’όλα αυτά, τι ευχαριστιέσαι περισσότερο όταν γυρίζεις σπίτι;
Όταν επιστρέφω μετά από ένα-δυο φοβερά gigs που μου άρεσαν, αισθάνομαι πάρα πολύ χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Εξουθενωμένος μεν, αλλά χαρούμενος. Αισθάνεσαι αγάπη, αισθάνεσαι πως έκανες τη δουλειά σου καλά. Όλα μαζί. Ικανοποιημένος. Κουρασμένος αλλά ικανοποιημένος. Όπως μετά το σεξ, ξέρεις, έτσι είναι. Είσαι κομμάτια αλλά αισθάνεσαι καλά. Όταν γυρίζω σπίτι μου αρέσει να αράζω, να χαλαρώνω, να μην κάνω τίποτα για μια-δυο μέρες, να βλέπω φίλους, καμιά ταινία... Το χρειάζομαι.

Το DJing σου επηρεάζει και αρέσει σε πολλούς. Υπάρχουν DJs που να εμπνέουν εσένα; Που να θαυμάζεις και να επηρεάζεσαι από την τεχνική τους στο mixing; Αν ναι, πόσο συχνά συμβαίνει αυτό;
Μα φυσικά! Αυτοί που καλώ να παίξουν εδώ είναι DJs που θέλω να ακούσω. Νομίζω πως, αν ο ίδιος πιστεύω σε αυτό, θα πάει καλά. Όσον αφορά στις επιρροές, κάποιοι από τους DJs που μ’επηρέασαν δεν παίζουν πια, όμως ήταν καταπληκτικοί. Ένας από αυτούς, που όμως παίζει ακόμα, είναι φυσικά ο Laurent Garnier. Τον άκουσα για πρώτη φορά το ’88, ήταν ο πρώτος που έπαιξε House. Είναι επίσης ένας από την Ολλανδία, για τον οποίο μιλούσαμε συχνά, ο Dimitri. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι που θα βγαίναμε στην Ευρώπη και λέγαμε ότι υπάρχουν δύο DJs που έπρεπε όπωσδήποτε να ακούσουμε, ο Laurent Garnier στη Γαλλία και ο Dimitri στην Ολλανδία. Ήταν πολύ καλός. Παίζαμε και μαζί συχνά και μ’επηρέασε πολύ. Ένας DJ από την Ιταλία ήταν επίσης θρυλικός στο Παρίσι, όλοι οι Γάλλοι DJs λέγαμε «Τον άκουσες αυτόν τον τύπο να παίζει; Γίνονται αυτά τα πράγματα με δίσκους; Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο σχολείο!!». Ακόμα, πολλοί DJs από τη Νέα Υόρκη, κι άλλοι πολλοί... Σέβομαι ιδιαίτερα και το Ricardo Villalobos. Απ’ότι φαίνεται ακούω κάθε μέρα κι από έναν καινούριο DJ και σκέφτομαι «Wow, αυτό είναι πολύ καλό και φρέσκο». Οπότε ναι, νομίζω πως επηρεάζομαι καθημερινά.

Πώς βλέπεις τη σκηνή αυτή την περίοδο;
Κάνει κύκλους. Ό,τι συμβαίνει τώρα στη σκηνή στο Παρίσι μου θυμίζει αυτό που συνέβαινε στην αρχή. Από τα ‘90s, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, δεν έχουν γίνει πολλά. Μέχρι τώρα, τώρα όλα ανεβαίνουν κι είναι μαγικό. Κι είναι κι η νέα γενιά. Το λατρεύουν. Πραγματικά θέλουν να μάθουν τα πάντα για τη μουσική, υπάρχει πολύς ενθουσιασμός. Κι όχι μόνο εδώ, τα ίδια γίνονται στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Ναι, οι DJs θέλουν να παίξουν στο Παρίσι, αν κάποιος μου έλεγε πριν δέκα χρόνια ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Κι όμως. Η House εξαπλώνεται κι εξελίσσεται, η Techno έχει επιστρέψει, το minimal επίσης. Οι καιροί έρχονται και πάνε, κι ύστερα επιστρέφουν.

Μας αρέσουν πολύ αυτές οι εξελίξεις.
Ναι, κι οι πιο νέοι τρελαίνονται όταν παίζω παλιούς δίσκους. Ξέρεις, σαν μεγαλύτερος που είμαι, περιμένουν από μένα να παίζω παλιά κομμάτια. Εγώ, από την άλλη, θέλω να διατηρώ τα πράγματα φρέσκα, δε μπορώ να παίζω την ίδια μουσική που έπαιζα 20 χρόνια πριν, όταν ήταν ακόμα αγέννητοι. Όμως προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία. Παρατηρώ πώς αντιδρούν όταν παίζω κάτι παλιό, περιμένουν να τους βοηθήσω να ανακαλύψουν την παλιά μουσική. Αυτό συμβαίνει και σε δισκάδικα και labels, άμα ρωτήσεις θα σου που πως το παλιό πουλάει περισσότερο. Είναι καλό για όλους μας να εκπαιδευτεί το κοινό μας, ελπίζω ότι θα το καταφέρουμε. Απλά θέλω να παίζω και πιο καινούρια μουσική.

Για τη Bass Culture, τις κυκλοφορίες και τα events της υπάρχει μπόλικη πληροφορία online. Οπότε για το τέλος θα ήθελα να μας πεις κάτι πιο «προσωπικό» για το label.
Λοιπόν, για μένα η Bass Culture είναι κάτι παραπάνω από το να πουλάω τη μουσική των άλλων. Είναι το να βρίσκω καλή μουσική που ίσως να μην είναι γνωστή, και να την προσφέρω στον κόσμο.

Σ’ευχαριστώ πολύ!

Κι εγώ σ’ευχαριστώ!