Interview with Ekkohaus

Exclusive interview

Editor USM , Photographer Eleni Ntouva

Tue 5 Apr 2016

Interview by Magda Terzidou: Writing an intro about the Greek born, Berlin based DJ and producer, Ekkohaus, is a rather difficult task to undertake. Like his unique, self-explanatory sound, his statements -regarding music as well as the environment it derives from and develops in- make introductions pretty much needless. So I will just start with the basics, before Ekkohaus speaks for himself. He studied Music Technology at London College of Music and Media from 2002 to 2005 and moved to Berlin in 2008. His career took off as soon as he graduated, with releases by respectable labels such as Morris Audio, Cargo edition, 2020 Vision, Circus Company, Liebe Detail, Brut, and later Moon Harbour, Eklo and Diaphan, to name a few.

During a previous interview of yours, you stated that you like it when a club has the atmosphere of a church. What did you mean by that?
It’s true, I’ve said that. I wasn’t referring to what I do, as much as to how I perceive –or would like to perceive- a space when someone else is playing. When I used the term “church” I didn’t mean that conventionality we have in mind. I mostly implied its pagan element. This sense of being in a temple, that “ecclesiastical sanctity” which is given in certain clubs, under very specific circumstances and I’d say especially through Techno sounds-perhaps a very particular kind of House too-, when the appropriate spirituality is intensely available. It is something that happens rarely, as it ought to. It feels so good when you enter a space and you’re instantly governed and carried away by its energy.

This is exactly what I suggest by the parallel with the Pagan Sanctity, to which I refer to by the term “church”. The space itself. For example, at Berghain it is impossible to avoid being in awe, to feel small in this “industrial monster” with the stunning soundsystem and the frequencies that come out of its speakers. At the same time, the fact that you attend with 1,500 other people makes you feel the unity, to experience that link between people, something cosmic that is beyond you. The sound is moulded by the architectural structures and the crowd, as it is influenced by the architectural curves of a church. This is, essentially, what I wanted to express.

Have you ever experienced something like that in a smaller space?
Yes, I have. Mostly during after-parties, which are traditionally smaller, or in a bit more “whimsical” spaces, theatrical, with colours that play with your senses. Of course, music always comes first, it has the leading role. But yes, it can happen in smaller places too.

As an artist you are distinguished by fusion; it is pretty bold in your mixes and productions. I sometimes wonder if your aim is to attract various styles of crowds.
Truth is, Jazz and my overall music education have had an impact on me. I also work with a greatly talented saxophonist in Berlin, which affects me and allows me to blend elements and incorporate more musicality into my work. I may not be a musician but I have an education in music, which I try to merge with technology, influences and experiences, so that the outcome I produce is an amalgam and reflection of what I feel each moment. Having experienced Jazz and House, and been exposed to Techno, mainly in England and Germany, I try to keep an open mind. This can be beneficial, or not. Sometimes the crowd expects you to pick a certain sound and stick to it. Which isn’t easy for me.

What I want to do is to go through many different music styles in a certain fashion, of course without insulting the listener or the producer. I try to offer an “adventurous” experience.

Is that a message to your fans and the crowd? To stop being so much, as you describe it, “in control”?
I can’t tell, it happens somehow “unconsciously”. You know... I’d like to see something different than the usual. I love the idea of leaving a mark on people, through a sample or a vocal for instance. Or some acappella, some slam poetry, you can insert those in your music and stimulate people in a way that stands out. This is what I attempt when I play. It is also what I’d like to perceive from another artist. Theo Parrish for example. He is one of my favourite ones but not largely popular as a DJ. Many deprecate him but I absolutely love his work, he brings out tradition in his music. He mixes dub with disco, soul, techno and house, making a blend of sounds which is aesthetically and culturally rich.

Theo Parrish often provokes, challenges the crowd to break boundaries, through his music but also his statements. Does that ring a bell?
(laughs). I guess this is done unconsciously. Admittedly, I like playing with proportions. For example I’m interested in incorporating the history of House in modern mixing, because House has roots in slums, where people used to go to clubs because otherwise they’d wander or sleep on the streets. They used to sing outside at night to get warm, they were people struggling to find a place in society. They resorted to clubs in order to defend themselves against misfortunes and find a shelter regarding everything: their thought, their sexuality, and this is a historical feature of the scene long forgotten. We just go to the clubs to have a good time.

Not that it’s a bad thing, but... it’s nice to remember.

I personally like information that is “off the book”. There are books, for example those written by Jeremy Deller, who belonged to the Art Informel movement and wrote about the ‘Summer of Love’ of ’89 in England, and mentioned the impact of that summer on the English society extensively. Especially on the young people, who were exposed to a new sound and emotional experience inside the clubs. One of the outcomes of this collective experience was the fall of the English hooliganism, a phenomenon which had brouhgt in many deaths and a lot of victims by that time. You won’t find these in any newspaper. No one will tell you. We tend to forget that music is there to bring us closer. It’s not just about having fun with our friends and shutting everybody else out.

I’d like to go somewhere else now. As a Greek artist, have you had any problems in Berlin?
You mean with racism?

Yes.
As an artist or as a citizen?

Whichever.
Now listen. Racism is a very sneaky thing, it exists in each one of us and the only way to fight it, is to first detect and identify it internally, in our own selves. It can develop after a traumatic experience, empirically. For example if you get mugged on a train or beaten up on the street by someone whose ethnicity is known to you, it is possible that you will stigmatize and then be biased towards that ethnicity. This kind of racism is very difficult to cope with.

Now, there is also the kind of racism that is provoked and propagated by the media. Yes, there is a general discomfort when it comes to Greek people and their stereotyped image, especially after 2008 and due to the Greek recession. This is the kind of racism I’m afraid of; it is very, very sneaky. You can see it within seconds, when someone asks you where you’re from and you say “I am Greek”. There’s an instant, subtle freeze where the stereotype becomes obvious, but it lasts only for a moment as we’re all politically correct. Of course, there have been much worse and intense incidents, but I try to not take it personally.

The Germans, like all peoples more or less, are also exposed to a very powerful media propaganda. The west Germans attribute the same responsibilities to the east and so on. Therefore, if those issues aren’t resolved internally, the chances for a shift in public opinion regarding either their or our matters, are small. And of course these happen and apply everywhere, not only in Germany.

I feel lucky I have worked with truly gifted people. Not only didn’t they undervalue me just because I’m Greek, but they appreciated the diversity and specifity regarding my sound. So my experiences are overall good. You know... as they tell the Greeks that “it’s all Germany’s fault”, they tell the Germans in the exact same way, that the Greeks are the ones to be blamed for. And scapegoating is the easiest thing, to point your finger at someone and say “it’s your fault”. People, the simple citizens, are not expressed by their governments neither in Greece nor in Germany.

What are you up to these days?
I finished my first album which was released in May, after nearly three years of work. It was a very easy going approach to House but also a very demanding project. I’m now working on a few projects with friends, trying to break my own boundaries, combining my traits with those of other people and hoping this will result in some very interesting records which will feature more than Ekkohaus. Unfortunately we have lost communication with others in electronic music. We’re usually in the studio each by himself, along with the equipment, like lonely astronauts who explore the universe. But collaborating brings more pleasure because it includes more give-and-take.

One of the projects I’m up to is with a very good Italian friend of mine, who may not be a producer but he’s a formidable record collector and DJ. He has thousands of records, of various music genres. When we’re in the studio he undertakes the task of sampling using many different vinyls, since he can play and handle the turntables and mixers in his own unique way. So we get certain samples to MPC AKAI and that’s where I come in and go on with the producing and mixing procedure. Through this sampling we may manage to give some sort of sense of improvising to the composition.

We try to use music in an interesting and clever way, but without insulting. This is very important, to handle other artists’ music ethically, with limits and respect.

Which is the tune that strikes a chord when you listen to it, that makes you feel confronted by your own self?
I’m very bad at picking. I was asked a similar question and, for many reasons, I answered Carl Craig’s remix of Cesaria Evora’s ‘Angola’. First of all, Cesaria’s voice, and the story behind that song. Angola suffered a fomented civil war for fifteen years and its people rebelled for the first time, winning their independence. It was a great historical moment whose significance is unknown or even ignored, because everyone has the impression of a failed revolution. But still, a small African country actually resisted. That was also attempted by Cuba but they didn’t make it due to the country’s location (it was too close to the USA). I don’t mean to talk politics. What I’m saying is simply that, people can really pursue what’s best for them, when they crave life and freedom.
But if I was to choose a tune that would make me teary, that would be a Greek song, in fact a traditional one. Not necessarily folk, I guess it would be a prohibited rebetiko song. Because it was a kind of music much hunted and fighted against, due to particualr conditions; a victim of a guerilla that was ongoing for long in Greece. The better you know your own tradition, the more wisely you can define yourself in time.

Find out more about Ekkohaus here:
www.facebook.com/ekkohaus
www.moonharbourbooking.com/Ekkohaus

Συνέντευξη Μάγδα Τερζίδου: Είναι μάλλον δύσκολο να γράψει κανείς intro για τον Ekkohaus aka Κώστα Τασόπουλο. ‘Οχι γιατί οι συνεντεύξεις του είναι τόσο περιεκτικές και μιλούν από μόνες τους (όπως άλλωστε και ο ήχος του) αλλά γιατί αυτά που αποκομίζει κανείς από τα λεγόμενά του, τόσο σχετικά με τη μουσική όσο και για το περιβάλλον στο οποίο -και από το οποίο- αυτή δημιουργείται, καθιστούν οποιεσδήποτε συστάσεις περιττές.

Θα αρκεστώ λοιπόν στα βασικά... Άρχισε σπουδές Μουσικής Τεχνολογίας το 2002 στο London College of Music and Media, αποφοίτησε το 2005 και άρχισε να κάνει releases με δυνατά labels, όπως για παράδειγμα Morris Audio, Cargo edition, 2020 Vision, Circus Company, Liebe Detail, Brut, αργότερα με Moon Harbour, Eklo, Diaphan κ.ά. Το 2008 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα.

Γεια σου Κώστα, τι σε φέρνει στην Αθήνα;
Εκτός από τον προφανή λόγο, δηλαδή για να παίξω στο πάρτι σήμερα το βράδυ, έρχομαι για να νιώσω τον παλμό του κόσμου, για να τιμήσω την προσπάθεια των παιδιών με την ομάδα Μove Back Ups στο Gazaki Loft, και για να περάσω καλά μαζί με κάποιους ανθρώπους. Μ’αρέσει η Αθήνα, έχω ζήσει στην Αθήνα χρόνια.

Θα επέστρεφες;
Δεν ξέρω αν θα ξαναζούσα εδώ, αλλά έχει μια ποιότητα και μια δυναμική πολύ ιδιαίτερη όσον αφορά στη νύχτα της. Είναι μαγική, κάτι που θα ήθελα να διαπιστώσω και σήμερα το βράδυ.

Πόσο αλλαγμένη έχεις βρει την Ελλάδα από την τελευταία φορά που ήρθες; Ποια συναισθήματα είχες σ’αυτή σου την επίσκεψη;
Δεν έρχομαι πολύ συχνά, ενώ όταν έρχομαι δε μένω για πολύ καιρό. Τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι την Ελλάδα κυρίως για διακοπές. Το καλοκαίρι υπάρχει μια άλλη αίσθηση, δεν νιώθεις ίσως τις δυσκολίες. Είμαι κάτι σαν δορυφόρος, λείπω δεκατρία χρόνια. Αυτό που θα μπορούσα ίσως να σου δώσω είναι μια σφαιρική άποψη. Νιώθω συναισθήματα απογοήτευσης, αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι εδώ νιώθουν εγκαταλελειμμένοι, ότι έχουν χάσει τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Αυτό βέβαια το έβλεπες και πριν την κρίση γιατί η Ελληνική κοινωνία ήταν και είναι στην ουσία αναξιοκρατική, αν κάποιος ήθελε να ακολουθήσει τα όνειρά του, θα έπρεπε είτε να συμβιβαστεί, είτε να φύγει. Ε, αυτό είναι ακόμα χειρότερο τώρα που οι άνθρωποι φεύγουν κακήν κακώς, έτοιμοι να συμβιβαστούν όπου πάνε. Για την εδώ κατάσταση όποτε επιχειρώ να μιλήσω, συνήθως το μετανιώνω, αφού είμαι αληθινά outsider. Δεν το έχω βιώσει το δράμα. Αλλά για τα δράματα που έχω ακούσει από κοντινούς μου ανθρώπους, δε μου βγαίνουν λόγια. Όλη η θεωρία πάει στην άκρη και βγαίνουν μόνο συναισθήματα σκληρά και σκοτεινά και μια αίσθηση ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα.

Ένα επίσης απογοητευτικό συναίσθημα είναι ότι ο κόσμος δεν αλλάζει πραγματικά, οι συνήθειες έχουν μείνει ίδιες και είναι λίγοι αυτοί που έχουν κάνει την αλλαγή από μέσα τους, μόνοι τους. Σε κάποιο βαθμό μερικοί άνθρωποι έχουν στραφεί προς τη φύση, έχουν βρει τρόπους να καβαλήσουν πάλι το ποδήλατο, να ελέγξουν λίγο τα έξοδά τους, αλλά νομίζω πως γενικά ο Έλληνας κι η κοινωνία του δεν έχουν μεταβληθεί. Πιστεύω πως έχει έρθει αληθινά η ώρα να κάτσουμε στο τραπέζι να τα βάλουμε κάτω, να πάρουμε λίγο χρόνο γιατί όλα γίνονται πολύ γρήγορα και ίσως θα έπρεπε να κοιτάξουμε λίγο το παρελθόν μας για να μας δείξει τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στο μέλλον μας. Το παρόν τώρα κανείς δεν το απολαμβάνει και ξέρουμε ότι η ζωή βρίσκεται στο παρόν, στη στιγμή, που αν τη χάσεις αυτή τη στιγμή, τελείωσε. Βλέπω ανθρώπους εδώ να μην τους δίνεται η ουσιαστική ευκαιρία να ζήσουν. Έχω δει βέβαια και πολύ καλά σκηνικά, αλλά είναι μεμονωμένα. Σε πολύ μικρό επίπεδο, αλλά τα έχω δει και αυτό με έχει γεμίσει και αισιοδοξία.

Σε προηγούμενη συνέντευξή σου έχεις δηλώσει ότι σ’ αρέσει όταν ο χώρος ενος club φέρει «ατμόσφαιρα εκκλησίας». Σήμερα το βράδυ θα προσπαθήσεις να δημιουργήσεις στο μαγαζί μια τέτοια ατμόσφαιρα;
Όχι, δε νομίζω (γέλια). Ναι, είναι άποψή μου και έχω κάνει αυτή τη δήλωση παλαιότερα. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σ’αυτό που κάνω εγώ, αλλά στο πώς εκλαμβάνω τον χώρο όταν παίζει κάποιος άλλος. Όταν χρησιμοποίησα τον όρο «εκκλησία», εννούσα κυρίως το παγανιστικό στοιχείο, όχι το συμβατικό που έχουμε στο μυαλό μας.

Αυτό που είπα για το συναίσθημα της «εκκλησιαστικής ιερότητας» συμβαίνει σε πολύ ιδιαίτερα clubs, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και θα έλεγα περισσότερο με techno μουσικές -ίσως και με συγκεκριμένη house- όταν το ζητούμενο spirituality είναι έντονα διαθέσιμο. Είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια και έτσι πρέπει, να είναι σπάνιο. Είναι τόσο ωραίο όταν μπαίνεις σ’ έναν χώρο και αμέσως σε καταλαμβάνει η ενέργειά του.

Αυτός είναι ακριβώς και ο παραλληλισμός με την Παγανιστική Ιερότητα στην οποία αναφέρομαι ως «Εκκλησία». Ο χώρος αυτός καθ’αυτός. Για παράδειγμα στο Berghain είναι αδύνατον να μη σε καταλάβει το δέος, το συναίσθημα του πόσο μικρός νιώθεις μπροστά σ’αυτό το «βιομηχανικό τέρας», σ’όλο αυτό το εκπληκτικό ηχοσύστημα με τις συχνότητες που βγαίνουν μέσα από τα ηχεία. Παράλληλα, το γεγονός ότι είσαι μαζί με άλλους χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή σε κάνει να νιώθεις την ενότητα, αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και κάτι κοσμικό που σε υπερβαίνει. Ο ήχος πλάθεται μέσα από τις αρχιτεκτονικές δομές και τον κόσμο, όπως ακριβώς και στις εκκλησίες, όπου ο ήχος δουλεύεται ακόμα και μέσα από τις αρχιτεκτονικές της καμπύλες.
Αυτό στην ουσία εννοούσα.

Αυτό το έχεις βιώσει ποτέ σε μικρό χώρο;
Ναι, το έχω βιώσει. Συνήθως σε after-parties που είναι παραδοσιακά μικρότερα, σε κάποιους χώρους που είναι λίγο πιο σκετσάτοι, πιο θεατρικοί, με χρώματα που παίζουν με τις αισθήσεις. Σίγουρα η μουσική έχει πάντα τον πρωταρχικό ρόλο, αλλά ναι, μπορεί να επιτευχθεί αυτό και σε μικρότερους χώρους.

Είσαι ένας καλλιτέχνης που χαρακτηρίζεται από το fusion στις συνθέσεις και τις μίξεις του. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το κάνεις με σκοπό να αναμείξεις διαφορετικά στυλ μουσικού κοινού.
Η αλήθεια είναι ότι έχω Jazz επιρροές λόγω της μουσικής μου παιδείας. Παίζει επίσης ρόλο το ότι δουλεύω με έναν πολύ ταλαντούχο σαξοφωνίστα στο Βερολίνο κι αυτό μου επιτρέπει να βάζω λίγη παραπάνω μουσικότητα σ’αυτά που δουλεύω, μπλέκοντας τα στοιχεία μεταξύ τους. Μουσικός μπορεί να μην είμαι αλλά έχω μουσική παιδεία την οποία προσπαθώ να παντρεύω με την τεχνολογία, τις επιρροές και τις εμπειρίες μου, έτσι ώστε να βγαίνει ένα αμάλγαμα- αντικατοπτρισμός αυτού που συμβαίνει μέσα μου εκείνη τη στιγμή.

Έχοντας περάσει από τη Jazz, έχοντας νιώσει τη Ηouse και έχοντας εκτεθεί στην Techno, κυρίως στην Αγγλία και στη Γερμανία, προσπαθώ να κρατάω το μυαλό μου ανοιχτό. Αυτό κάποιες φορές βοηθάει, κάποιες όχι. Πολλές φορές το κοινό θέλει να διαλέγεις έναν μόνο ήχο και να «μιλάς» μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Για μένα αυτό δεν είναι εύκολο.

Αυτό που θέλω να κάνω είναι να περνάω από διάφορα μουσικά στυλ μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο, φυσικά χωρίς να προσβάλλω ούτε το αυτί του ακροατή, ούτε τον δημιουργό. Προσπαθώ να προσφέρω μια «περιπετειώδη» εμπειρία.

Είναι ένα μήνυμα αυτό για το κοινό σου; Να σταματήσει να είναι τόσο «in control» που λες κι εσύ;
Δε ξέρω, αυτό γίνεται κάπως ασυνείδητα. Ξέρεις... θα ήθελα να γίνεται κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο, θα ήθελα παράλληλα να μπορείς ν’αφήνεις και ένα «αποτύπωμα» πάνω στον άλλον, μέσω ενός sample ή ενός vocal για παράδειγμα. Αυτός δηλαδή προσπαθώ να είναι και ο τρόπος μου όταν παίζω. Μέσα στο dj set μπορείς να βάλεις κάποια acappella, λίγο slam poetry, ώστε να δώσεις ένα άλλο ερέθισμα. Είναι αυτό που θα ήθελα κι εγώ ν’ακούω από κάποιον άλλον DJ. Ας πούμε ένας από τους αγαπημένους μου είναι ο Theo Parrish, ο οποίος δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ως DJ. Έχω ακούσει πολλούς να τον κράζουν, αλλά προσωπικά τον λατρεύω γιατί φέρνει αυτή την παράδοση μέσα από τις επιλογές του, μπλέκει το νέο με το παλιό, περνάει από την dub στη disco, στη soul, στην techno, στη house. Κάνει ένα πλούσιο πάντρεμα ήχων με αισθητική και κουλτούρα.

Ο Theo Parrish βέβαια προκαλεί πολύ το κοινό να σπάσει τα στεγανά του μέσα από τις μίξεις του, αλλά συχνά και μέσω των δηλώσεών του. Σου θυμίζει κάτι αυτό;
(γέλια). Μάλλον γίνεται ασυνείδητα όλο αυτό. Μου αρέσει όμως να παίζω με τις αναλογίες. Στην Ελλάδα η House για πολλά χρόνια είχε ταυτιστεί με τον ηδονισμό. Για παράδειγμα μ’ενδιαφέρει να φέρω λίγο από την ιστορία της House στη μοντέρνα μίξη, γιατί η House ήταν μουσική με ρίζες στις μαύρες φτωχογειτονιές και ο κόσμος πήγαινε στα clubs γιατί αν δεν πήγαινε, θα κοιμόταν στο δρόμο. Τραγουδούσαν στους δρόμους για να ζεσταθούν τις νύχτες και ήταν άνθρωποι που δε χωρούσαν στην κοινωνία. Πηγαίναν στο club για να αμυνθούν στις δυσκολίες της ζωής και για βρουν καταφύγιο στα πάντα: στη σκέψη, στη σεξουαλικότητα, κι αυτό είναι ένα ιστορικό στοιχείο της σκηνής που το έχουμε ξεχάσει. Εμείς πάμε απλά για να περάσουμε καλά.

Όχι ότι είναι κακό, αλλά να... είναι ωραίο να θυμόμαστε.

Προσωπικά μου αρέσουν οι πληροφορίες που έχουν πέσει «κάτω από το τραπεζι». Υπάρχουν βιβλία που έχουν γραφτεί, όπως π.χ. αυτά του Jeremy Deller o οποίος ανήκε στο κίνημα του Art Informel και έγραψε για το Summer of Love του ’89 στην Αγγλία. Εκεί γίνεται μεγάλος λόγος για τις επιπτώσεις εκείνου του καλοκαιριού στην Αγγλική κοινωνία και ιδιαίτερα στους νέους που εκτέθηκαν σε μια καινούργια εμπειρία ήχου και συναισθημάτων μέσα στα clubs. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της συλλογικής εμπειρίας ήταν η έκπτωση του Αγγλικού χουλιγκανισμού, φαινόμενο με θύματα και πολλούς νεκρούς εκείνη την περίοδο. Αυτά δεν θα τα βρεις σε καμιά εφημερίδα γραμμένα. Κανείς δεν θα στα πεί. Ξεχνάμε ότι η μουσική πρέπει να μας φέρνει πιο κοντά. Δεν είναι απλά «πάμε με τους φίλους μας, περνάμε καλά και κλείνουμε όλους τους άλλους απ’έξω».

Ερχόμενος απ’έξω και έχοντας μια απόσταση απ’όσα συμβαίνουν εδώ, βρήκες δυσκολία να διασκεδάσεις το Ελληνικό κοινό και να το φέρεις πιο κοντά;
Το κοινό πραγματικά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Δε ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από την Ελλάδα σήμερα. Παρατηρώ μια τάση για σκληρότερη μουσική, κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω εγώ, καθώς βασίζω τον ήχο μου περισσότερο στη μουσικότητα, σε πιο αργούς ρυθμούς και σε ένα άλλου τύπου deepness. Επειδή όμως με ενδιαφέρει πολύ ο κόσμος να περάσει καλά, κάποιες φορές νιώθω ότι χρειάζεται να φιλτράρω τον ήχο μου με κάποια vocals ή κάτι άλλο, με το οποίο η Ελληνική σκηνή ίσως ταυτιστεί πιο εύκολα. Πάντα όμως με εκπλήσσει. Ποτέ δε ξέρω τι θα συμβεί τελικά.

Καταλαβαίνω όμως απόλυτα την τάση για σκληρότερη μουσική. Συχνά πας στο κλαμπ για να ξεδώσεις κι ίσως καμιά φορά αισθάνεσαι πως εκτονώνεσαι μέσα από επιθετικές συχνότητες, ψηλά bpm και λίγο πιο σκληρές προσεγγίσεις στον ήχο.
Δεν θα έρθω σε καμία περίπτωση στην Ελλάδα για να κάνω μουσικές δηλώσεις και να παίξω κάτι που θα αρέσει σε τρεις – τέσσερις ανθρώπους. Δεν είμαι καθόλου αυτός ο τύπος. Τα πάρτυ ήταν πάρα πολύ ωραία στον Βόλο και στη Λαμία, ο κόσμος αντέδρασε πάρα πολύ καλά. Ποτέ δεν είμαι, όπως σου είπα, απόλυτα συνειδητός σ’ αυτό που κάνω, αφήνομαι να μεταβάλλομαι και να μεταλλάσομαι ανάλογα με τον κόσμο και με το τι μπορώ μέσα από τους δίσκους που έχω μαζί μου να τους δώσω, έτσι ώστε να τους φέρω πιο κοντά σε μένα, ν’αφήσω να με πάρουν πιο κοντά τους και να γίνει αυτό το «αλισβερίσι». Να εκπλήξει ο ένας τον άλλον.

Θα σε πάω τώρα κάπου αλλού. Αντιμετώπισες ως Έλληνας καλλιτέχνης πρόβλημα στο Βερολίνο;
Ρατσισμού εννοείς;

Ναι.
Ως καλλιτέχνης ή ως πολίτης;

Όπου και αν τον έχεις βιώσει.
Προσέξτε να δείτε τώρα. Ο ρατσισμός είναι ένα παρά πολύ ύπουλο πράγμα, βρίσκεται στον καθένα μας και ο μόνος τρόπος να πολεμήσουμε τον ρατσισμό είναι να τον αναγνωρίσουμε πρώτα μέσα μας. Ο ρατσισμός μπορεί να αναπτυχθεί εμπειρικά, από μια τραυματική στην ουσία εμπειρία όπως π.χ. αν σε κλέψουν στο τρένο ή αν σε χτυπήσουν στο δρόμο κάποιοι, των οποίων την εθνικότητα μετά «στιγματίζεις» μέσα σου. Αυτόν τον ρατσισμό είναι δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις.

Τώρα υπάρχει και ο ρατσισμός ο οποίος καλλιεργείται από τα μίντια. Ναι, έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα μετά το 2008 στη Γερμανία με τα στερεοτυπικά του Έλληνα, αλλά κυρίως λόγω της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Αυτού του είδους ο ρατσισμός είναι πολύ ύπουλος, αυτός είναι που με φοβίζει. Μπορείς να τον δεις σε κλάσματα δευτερολέπτων, όταν σε ρωτάνε από πού είσαι και λες «είμαι Έλληνας». Για μια στιγμή παγώνει η εικόνα και το στερεότυπο φαίνεται, αλλά αφού είμαστε και politically correct, φτάνει μέχρι εκεί. Βέβαια, έχει φανεί και με άσχημο τρόπο, αλλά προσπαθώ να μην το παίρνω προσωπικά.

Οι Γερμανοί, όπως λίγο- πολύ όλοι οι λαοί, είναι κι αυτοί εκτεθειμένοι σ’ενα σύστημα προπαγάνδας πολύ δυνατό μέσω των ΜΜΕ. Τις ίδιες μομφές επιρρίπτουν οι δυτικοί Γερμανοί στους ανατολικούς Γερμανούς, οπότε αν αυτά τα θέματα δεν τα λύσουν οι Γερμανοί στο εσωτερικό τους δεν πρόκειται να ανατρέψουν τον τρόπο που σκέφτονται ή να λύσουν τα σχετικά με εμάς θέματα. Και φυσικά αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό των Γερμανών, ή καταστάσεις που συμβαίνουν μόνο στη Γερμανία.
Νιώθω τυχερός που έχω δουλέψει με ανθρώπους προικισμένους, που όχι μόνο δεν σε θεωρούν υποδεέστερο επειδή είσαι Έλληνας, αλλά αντιθέτως εκτιμούν τη διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητά σου στον ήχο, οπότε οι εμπειρίες μου είναι γενικά καλές. Ξέρεις... με τον ίδιο τρόπο που σας λένε εδώ ότι φταίει η Γερμάνια, λένε και στους Γερμανούς ότι φταίει η Ελλάδα. Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να σηκώσει το δάχτυλο και να πει «αυτός φταίει». Οι άνθρωποι, οι απλοί πολίτες, δεν εκφράζονται από τις κυβερνήσεις τους ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Γερμανία.

Υπάρχει κάποια δουλειά που ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Τελείωσα το πρώτο μου άλμπουμ που βγήκε το Μάιο μετά από περίπου τρία χρόνια δουλειάς. Ήταν μια πολύ easygoing approach στη Ηouse αλλά κι ένα πολύ απαιτητικό project.
Τώρα ετοιμάζω κάποια πράγματα με φίλους, προσπαθώντας να σπάσω τα όρια του εαυτού μου, ανακατεύοντας τις ποιότητές μου με αυτές άλλων ανθρώπων και ελπίζω ότι θα βγουν κάποιοι πολύ ενδιαφέροντες δίσκοι που δεν θα περιέχουν μόνο Ekkohaus.

Στην ηλεκτρονική μουσική δυστυχώς έχουμε χάσει την επικοινωνία με τους άλλους. Συνήθως είσαι σ’ ένα στούντιο μόνος σου με τα μηχανήματα σου, σαν τον μοναχικό αστροναύτη που εξερευνεί στο διάστημα. Η συνεργασία με άλλους έχει περισσότερη απόλαυση γιατί υπάρχει αυτό το εναλλασσόμενο πάρε-δώσε.

Ένα από τα project που κάνω είναι μ’ ένα πολύ καλό μου φίλο Ιταλό, ο οποίος δεν είναι παραγωγός, αλλά φοβερός συλλέκτης δίσκων και DJ. Έχει χιλιάδες δίσκους από πάρα πολλά μουσικά είδη. Όταν μπαίνουμε στο στούντιο αυτός αναλαμβάνει αποκλειστικά το κομμάτι του sampling από διάφορα βινύλια, μιας και μπορεί να παίξει τον δίσκο σε διάφορες στροφές ή να χειριστεί το πικ απ και τον μείκτη μ’έναν δικό του τρόπο. Έτσι περνάμε συγκεκριμένα samples στο ΜPC AKAI κι εκεί έρχεται η δική μου σειρά να μπω στην παραγωγή και στη μίξη. Μέσω του sampling αυτού ίσως να καταφέρουμε κατά κάποιο τρόπο να δώσουμε και μια αυτοσχεδιαστική νότα στη σύνθεση.

Προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε τη μουσική με ενδιαφέρον και έξυπνο τρόπο και όχι προσβλητικό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, να μεταχειρίζεσαι τη μουσική των άλλων με ηθική, περιορισμούς και σεβασμό.

Ποιο είναι το κομμάτι που όταν το ακούς σου πατάει ένα «κουμπί» μέσα σου, που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου;
Είμαι πολύ κακός στο να επιλέγω. Σε παρόμοια ερώτηση είχα απαντήσει το Angola της Cesaria Evora σε Carl Craig Remix, για πολλούς λόγους. Η φωνή της Σεζάρια καταρχάς, και η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το κομμάτι. Η Ανγκόλα υπέφερε από έναν υποκινούμενο εμφύλιο για δεκαπέντε χρόνια κι οι άνθρωποί της έκαναν την πρώτη αληθινή επανάσταση κερδίζοντας την ανεξαρτησία τους. Ήταν μια πολύ δυνατή ιστορική στιγμή την οποία αγνοούμε γιατί όλοι έχουν την εικόνα μιας αποτυχημένης επανάστασης. Κι όμως μια μικρή χώρα της Αφρικής αντιστάθηκε, κάτι που προσπάθησε να κάνει και η Κούβα αλλά δεν μπόρεσε γιατί βρισκόταν γεωγραφικά πολύ κοντά στην Αμερική. Δε θέλω να το πάω πολιτικά. Αυτό που θέλω να πω είναι απλά, ότι οι άνθρωποι μπορούν να διεκδικήσουν αυτό που θεωρούν καλό γι’αυτούς, λόγω της δίψας για ζωή και ελευθερία.

Αλλά αν υπήρχε ένα τραγούδι που πραγματικά θα με έκανε να δακρύσω, αυτό θα ήταν μάλλον Ελληνικό και μάλιστα παραδοσιακό. Όχι απαραίτητα δημοτικό, μάλλον θα ήταν κάποιο από τα απαγορευμένα ρεμπέτικα. Γιατί ήταν μια κυνηγημένη μουσική λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της, θύμα ενός κλεφτοπόλεμου που από παλιά υπήρχε στην Ελλάδα. Όσο πιο καλά γνωρίσεις την παράδοση σου, τόσο καλύτερα μπορείς να ορίσεις τον εαυτό σου μέσα στον χρόνο.

“ Για παράδειγμα στην Ελληνική γλώσσα υπάρχουν δύο λέξεις που μας χαρακτηρίζουν και που είναι πολύ δύσκολο να μεταφραστούν. Αυτές είναι «μαγκιά» και «φιλότιμο».
Αναλογα λοιπόν τους συνδυασμούς που διαθέτει ο καθένας, μπορεί να σε κάνουν από γαμώ τα παιδιά, μέχρι μεγάλο μαλάκα”.

Περισσότερα για τον Ekkohaus μπορείτε να βρείτε εδώ:
www.facebook.com/ekkohaus
www.moonharbourbooking.com/Ekkohaus