Interview with Tony Lionni

Exclusive

Editor Panos Karatzas

Tue 5 Apr 2016

Tony Lionni comes from a multi-cultural family, with European as well as African origins. His music enthusiast father inspired his love for music and initiated him to the sounds of soul, funk, jazz-funk, amongst others.

He started experimenting with hip hop and house sounds during the ‘90s and has been producing music ever since. Although he has been established as a producer for more than 20 years, he made his official debut in 2008, with releases by labels such as Wave Music, Aesthetic Audio and Wave Tec, whereas his career took off in 2010, with the release of his track “Found a Place” by the Berlin-based Osgut Ton.

His personal debut came in 2010 with the album “As One”, released by Freerange Records, and he is making a dynamic comeback this year with his new album “Just A Little More”, with legendary Kerri Chandler’s label, Madhouse.

His music is loved by many, but his statements are considered rather controversial. Some call him an uncompromised talent, others view him as eccentric and others find him quite provokative. He declares himself an outsider, a social recluse who doesn’t give a damn about the public opinion. I would just say he is undoubtedly unique and that, he’s doing it right. Isn’t he?

Hello Tony, welcome to UrbanStyleMag. How’s life treating you these days?
Fantastic! I feel like a million dollars.

You grew up in a multi-cultural family, that must have been so interesting. So I’d like to ask you this first, how does it feel, growing up with so many cultural stimuli?
It was great. I was exposed to all forms of music during the ‘70s and ‘80s, when society was very racist and divided.

During a previous interview of yours, you stated that “critics are failed artists”. Have you ever met any exceptions or is it rather a “rule” for you?
There are always exceptions to rules. My opinion is, if you have nothing positive to say, don't talk, unless you’re shooting down some phoney arse fake artist who is faking his way in or through the game and contributing nothing.

You re-locate frequently. In what ways do all these places, the commutation of landscapes and cultural environments affect you, personally or artistically?
Very much so, the more you travel the more you grow. But I can create the same music anywhere on the planet. I am an outsider, a "social recluse".

You have studied Fashion Design but gave up this field because, as you have suggested, the motives you saw behind it were not pure; they were rather unethical and against your personal set of values. Considering Fashion is an Art, even though an applied one, do you think it is possible for this field –or at least some parts of it- to serve the human and artistic expression, prior to the commerciality?
Fashion is boring, fashions are boring, there aren't any risk takers anymore. I lived the most exciting times in Fashion during the ‘80s, when I was travelling hundreds of miles to London, to buy exclusive clothes. Nowadays everything is too accessible to be truly individual and creative.

It is no secret that an artist has to do PR along with his other professional activities, even though it is not directly related to his official (or desired) duties and artistic talents. Do you ever feel pressure regarding this matter, and if yes, how do you cope?
I create music because music is what has always interested me. I feel no pressure to buy likes on Facebook or Soundcloud, or popularity votes from music blogs etc. I am a social recluse, I have never cared about public majority thought and I find this to be the essence of true creation from within.

I create music for myself. If others like it, cool. If they don’t, it doesn't faze me.

Ο Tony Lionni προέρχεται από μια πολυπολιτισμική οικογένεια, με ρίζες από Ευρώπη και Αφρική. Κόλλησε το μικρόβιο της μουσικής από τον ενθουσιώδη μουσικόφιλο πατέρα του και μεγάλωσε με ακούσματα soul, funk, jazz-funk κ.ά.

Άρχισε να πειραματίζεται με hip hop και house ήχους τη δεκαετία του ’90 και έκτοτε ασχολείται με τη μουσική παραγωγή. Αν και μετράει πλέον πάνω από 20 χρόνια στο χώρο, η καριέρα του ξεκίνησε επίσημα το 2008 με κυκλοφορίες σε labels όπως η Wave Music, η Aesthetic Audio κι η Wave Tec, ενώ εκτοξέυθηκε το 2010 με το κομμάτι “Found a Place” στη Βερολινέζικη Osgut Ton.

Έκανε το προσωπικό του ντεμπούτο το 2010 με το album “As One” στη Freerange Records, για να επιστρέψει φέτος δυναμικά με το νέο του album “Just A Little More”, στη Madhouse του θρυλικού Kerri Chandler.

Η μουσική του αρέσει σε πολλούς, πάρα πολλούς. Τα λεγόμενά του από την άλλη, έχουν προκαλέσει μικτές αντιδράσεις. Κάποιοι τον αποκαλούν ασυμβίβαστο ταλέντο, άλλοι εκκεντρικό, ενώ άλλοι τον βρίσκουν προκλητικό. Ο ίδιος δηλώνει «ερημίτης της κοινωνίας», κάποιος που ζει εκτός κατεστημένου χωρίς να δίνει δεκάρα για τη γνώμη του ευρύτερου κοινού. Εγώ θα τον χαρακτήριζα απλά μοναδικό και θα έλεγα πως, καλά κάνει. Τι, όχι;

Γεια σου Tony και καλωσόρισες στο UrbanStyleMag. Πώς είσαι;
Φανταστικά, υπέροχα!

Πρώτα θα ήθελα να σε ρωτήσω, πώς είναι να ζεις με μια οικογένεια που απαρτίζεται από τόσες πολλές διαφορετικές κουλτούρες, και να μεγαλώνεις με τέτοια ποικιλία πολιτισμικών ερεθισμάτων;
Ήταν φοβερά. Εκτέθηκα σε όλα τα είδη μουσικής στα ‘70s και στα ‘80s, όταν στην κοινωνία υπήρχαν πολλοί διαχωρισμοί και ρατσισμός.

Έχεις πει σε παλαιότερή σου συνέντευξη πως «οι κριτικοί είναι αποτυχημένοι καλλιτέχνες». Είναι κανόνας αυτό για σένα, ή έχεις συναντήσει και εξαιρέσεις;
Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες. Η γνώμη μου είναι, άμα δεν έχεις κάτι θετικό να πεις, μην πεις τίποτα. Εκτός κι αν θέλεις να ξεμπροστιάσεις κανένα δήθεν καλλιτέχνη που προσπαθεί να μπει ή να επιβιώσει στο χώρο με ψέμα και υποκρισία, χωρίς να συνεισφέρει σε τίποτα.

Μετακομίζεις συχνά. Σε εμπνέει η εναλλαγή τοπίων και πολιτισμικού περιβάλλοντος; Πώς σε επηρρεάζουν οι συνεχείς μετακινήσεις;
Είναι γεγονός πως όσο ταξιδέυεις, τόσο μεγαλώνεις κι ωριμάζεις, ισχύει πολύ αυτό. Όμως μπορώ να δημιουργήσω την ίδια μουσική οπουδήποτε στον πλανήτη. Ούτως ή άλλως είμαι εκτός κατεστημένου, ένας «ερημίτης της κοινωνίας».

Έχεις σπουδάσει Σχέδιο Μόδας και έχεις δηλώσει ότι εγκατέλειψες το χώρο, εν ολίγοις γιατί τα κίνητρα που έβλεπες σ’αυτόν δεν ήταν «αγνά», ήταν αντίθετα με την προσωπική σου δεοντολογία και τις καλλιτεχνικές σου αξίες.
Αναλογιζόμενοι ότι η Μόδα είναι Τέχνη, αν και εφαρμοσμένη, θεωρείς πως υπάρχει πιθανότητα αυτός ο χώρος –ή έστω κάποια τμήματά του- να υπηρετήσει την ανθρώπινη και καλλιτεχνική έκφραση και να βάλει αυτήν ως προτεραιότητα αντί της εμπορικότητας;
Η μόδα είναι βαρετή, οι τάσεις είναι βαρετές, δεν υπάρχουν άνθρωποι που ρισκάρουν πια. Τις πιο συναρπαστικές στιγμές στη Μόδα τις έζησα στα ‘80s, όταν ταξίδευα εκατοντάδες μίλια για να πάω στο Λονδίνο και ν’αγοράσω ρούχα ιδιαίτερα, αποκλειστικά. Πλέον τα πάντα παραείναι προσβάσιμα για να είναι αυθεντικά, για να έχουν αληθινά μοναδικό, δημιουργικό χαρακτήρα.

Δεν αποτελεί μυστικό το ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να εισάγει το PR στις επαγγελματικές του δραστηριότητες, άσχετα με το αν απέχει από τα αμιγώς καλλιτεχνικά ταλέντα ή καθήκοντά του. Αισθάνεσαι ποτέ πίεση σχετικά με αυτό το θέμα, και αν ναι, πώς το αντιμετωπίζεις;
Φτιάχνω μουσική γιατί η μουσική ήταν πάντα αυτό που μ’ενδιέφερε. Δεν αγχώνομαι για το αν είμαι δημοφιλής, δεν αισθάνομαι πίεση για το πώς θα εξαγοράσω likes στο Facebook ή στο Soundcloud, ή ψήφους σε music blogs κλπ. Είμαι ερημίτης της κοινωνίας, ποτέ δε μ’ένοιαζε η γνώμη του κοινού, η σκέψη της πλειοψηφίας, και αυτή νομίζω είναι και η ουσία της πραγματικής δημιουργίας που πηγάζει από μέσα.

Δημιουργώ μουσική για τον εαυτό μου. Αν αρέσει στους άλλους, οκ. Αν δεν τους αρέσει, δε με στεναχωρεί.