Saint Abdullah Exclusive Interview

They say we’re terrorists. So then, okay, fuck you, let’s show the world how “terrorists” really sound.

Editor Odisseas Panierakis

Sat 28 Jan 2017

How did Saint Abdullah start? What’s your story?
Saint Abdullah is a project by my brother and me, based between Brooklyn and Tehran. Our sounds are inspired by our Islamic heritage, having grown up between East and West, surrounded by conservative Shia Islam. We trace back the sounds of our childhood, aspiring to explore our identity; and while doing so, we get lost in the sounds as if we’re children once again, sitting together on the floor of a mosque, trying to make sense of it all. When the forces that shape one’s identity are polarizing – in our case, for example, the beliefs, practices, rhetoric, cultureand storytelling of Eastern mystical Shia Islam vs. the rational thinking and logic of the West- the answers take more time, humility and guts to arrive.

Ultimately, there’s no denying that Saint Abdullah started out from a deep frustration withthe way the West perceives Muslims. There has been a build-up of a lot of anger and anxiety.
They say we’re terrorists. So then, okay, fuck you, let’s show the world how “terrorists” really sound. So much of the “eastern” music coming out these days is watered down bullshit that’s packaged so that a western audience can shake their asses to it, but not really understand it in any meaningful way. We wanted entirely the opposite effect: we don’t give a fuck if you can dance or not. I don’t know if you’ve ever read a novel called The Reluctant Fundamentalist, but perhaps it’d give you an idea about how it feels like for a lot of western Muslims nowadays. For a long time now, we’ve felt constantly cornered, poked at, prodded by western society (we grew up in Canada and the UK).

Would you like to share some personal examples?
Sure. On the 9thof September, 2001, our family moved to the UK because of our dad’s profession. On September 11thwe started at a school that was literally 99% all white. So we, two black haired Muslim kids with very Muslim names, walk in and before we know it, we are the de facto representatives of Islam to a whole group of people whose idea about this faith is formed by the tragic events of that day. Naturally, most people were genuinely lovely; but then you have those racist moments that you try to brush off. There’s no denying that they get to your core and, when you’re 15, it really leaves an imprint on your memory. It makes you question why you were born into such a religion. Once, my boss at work said: “Why don’t more Muslims go on TV to apologize for what people of your faith have done?” That was a dark day, Odisseas. I couldn’t believe my ears. I won’t bother getting into how this comment falls short of any logic, but what has been particularly hurtful is the expectation for Muslims to speak on behalf of other Muslims when bad shit happens.In this sense, music acts as a medium of artistic exploration, as much asa necessary releasing valve.

What does “Saint Abdullah” mean? How did you pick the name?
A saint, as defined by the Christian West, is a person acknowledged as holy or virtuous and typically regarded as going to heaven after death. Abdullah translates to “Servant of God”. Humility before Allah, as you may know, is an important aspect of Islam. So we simply wanted to combine the holiest aspects of the West and the East.

You have described your pallet as “Islamic, ceremonial, political Iranian sounds”. Do you wish to achieve certain goals through your music? What is the message you want to pass through to your audience?
Goals and messages aside, we simply aspire to tell our side of the story aggressively, passionately and unapologetically. And as with any story that matters, it must be true, it must come from the heart. When I say “our”, I mean Iran’s story as we see it, not necessarily objectively. Western media and the public forget a hugely important context when it comes to matters of the Middle East. The US wants Iran to forget decades and decades of fucking with its affairs and its people, on its own land. Chomsky points this out all the time, so does Bernie Sanders, but who is really listening?
We believe that through music we can help inform this dialogue and hopefully build empathy in the way humans deal with these issues. One of the reasons why we use a lot of samples in our music is exactly this. We want people to understand the country, not by what they see on CNN, or what their parents / friends have told them, but by what they feel when they listen to the diverse mix of sounds that exist in this country and form its zeitgeist, for better or for worse.
But, to be clear: In no way are we advocates for the current Iranian regime and the current state of affairs across the country.

Listening to Mossadegh's Revenge for 52 was a unique experience for me. At first, when I saw your tag on the track on SoundCloud, #HezbollahDub, I was curious to experience what you guys have created. Is this a new music genre? Was that meant to be provocative?
We would never attempt to be so bold as to declare that this is a new music genre – we also really don’t care. Wouldn’t that be a bit silly? Perhaps not, but one thing you have to understand about Persian culture, is that humility is a highly-valued virtue. What we can say is that western audiences haven’t really been exposed to highly emotional Islamic sounds in any meaningful way, so maybe in that way it is a new exposure.

As for Hezbollah, at the end of the day, its roots are tied back to protecting the interests of the Shia minority in Lebanon. Of course, we do understand it’s perceived as an extreme force by most people in the West. So in that respect, it can be provocative. But provocation is a matter of context; what is provocative to you might be normal to me. The question whether it’s meant to be provocative is slightly unfair, because it already tells us how you feel about Hezbollah, as a name or as an organization. If we called it “Israeli Dub”, would it be less or more provocative? Are their actions truly any different? I would argue Israel is far more provocative these days than Hezbollah has ever been.

To answer your question more directly, we sample a lot of Islamic sounds that have their own sense of rhythm and flow. Hezbollah is appropriate because it means “party of God”. In Mossadegh’s Revenge for ’52, we’re telling a sick fictional tale abouthow Mossadegh (the first ever democratically elected Iranian Prime Minister, who was subsequently ousted by the first ever CIA coup d’état in 1952 - with the help of the British) took revenge on the Iranian nation once he passed, by letting the most extreme forces of Iran’s religious factions take over the country and finally, take the country to a place far from the glory that was promised. The revenge is sick because it’s not just for what the West did in 1952, but also a revenge on the Iranian people themselves, for ultimately being complicit. The events of ‘52 are a particularly sore spot for us. We can’t get over what the US and the UK did to pursue their own interests – to rob the country of its oil and put a fucking crony of a King in power. And now, the US is complaining about Russian involvement in its elections and people are shocked, angry and bewildered. Again, this goes back to our point about how easily people and societies forget.

Let’s go back to your music. The first adjective that comes to my mind when I listen to your sounds, is “unique”. What is your process?
As Moodymann says, we get home and we fuck that motherfucking MPC all night long.
In our case it’s Serato DDJ-SZ, where we work on creating a lot of unique loops and rhythms, with an emphasis on live mixing and getting lost in the music. We’ve been collecting CD’s and cassettes of Iranian and Middle Eastern sounds for a long time now. It helps that our parents and family still live in the country, as they can inform us on the various sounds that exist, but also really educate us on the history – musically, culturally, socially, religiously. Which only fuels our fire to create more.

Tell us more about your studio.
Our studio is our home. We live in a loft in Bushwick, Brooklyn.
Hardware: Nothing fancy. Serato / Pioneer DDJ-SZ and a Launchpad Pro. Definitely will be investing into more gear this year.
Software: Serato. We fuck Ableton increasingly so, but if we don’t need to, we stay away from it.

Do you believe that a truly political sound like yours will be able to reach a broader audience, maybe even the western one?
Our intentions, first and foremost, are pure. We aspire to tell the stories that are within our hearts. This isn’t about opportunism. We never set to market it. So to even discuss the notion of reaching a broader audience is a huge blessing.
Now that perhaps we have that opportunity, the question becomes: what do we aspire to tell the world? Is this any different to the intentions that we initially set out? The answer is no. We have to stick to our convictions, otherwise, as artists, we‘llbecome puppets looking for more followers, more likes, more shares. You have to understand [what it means for us] that our parents were involved in the revolution. We lost my 16 year old cousin when they tied his hands behind his back and threw him into the river. My 25 year old uncle, when he was shot in the neck in one of the final battles of the war. And my grandfather, who was blown up in a truck in the Iran – Iraq war.
These memories and losses still haunt the family today. My grandmother died two years ago and it’s tough for me to talk aboutit, but she lost her whole world to what happened between 1979 and 1988. To deny politics, or rather, to take the forces of politics out of the picture when telling our story, a story of Iran, a reality, is to tell a story that is only half-true.
Our sounds are sometimes highly political, sure, but we believe that the world is a far more politically-aware place today than it has ever been. So perhaps there’s no better time to talk about politics, than now, given what’s going on in the world.

What does the future hold for Saint Abdullah? A shout-out for any upcoming projects?
Well, we just released Mossadegh’s Revenge for 52 on Boomarm Nation’s 2017 family compilation album. We really connected with Jesse, the label owner, and are planning on releasing more tracks with him in 2017. We’re working on a couple projects right now, about which we will share more once the details are locked in. There’s no point speculating. I will simply say, we’re working extremely hard, day and night, passionately, on new sounds and stories. We just want to have the opportunity to continue to grow and to learn and to release these sounds into the world.

Απόδοση στα Ελληνικά από την Νικόλ Ερίνη

Δύο αδέρφια από το Ιράν, ανώνυμα προς το παρόν, που γράφουν βαθιά παραδοσιακή – θρησκευτική – πολιτική - ηλεκτρονική μουσική, επηρεασμένοι από την καθημερινότητά τους, την προκατάληψη της Δυτικής κοινωνίας στα πρόσωπά τους και τις μουσικές προτιμήσεις των γονέων τους δημιούργησαν κάτι νέο. Η μουσική που μοιράστηκαν μαζί μου με έκανε να θέλω να τους γνωρίσω, με τρόμαξε, ανέβασε τους παλμούς και τα επίπεδα της περιέργειάς μου για εκείνους και το τι ακριβώς στοχεύουν να πετύχουν μέσα από τη μουσική τους. Μιλήσαμε για πολιτική, μουσική, προκαταλήψεις και προκλήσεις. Είναι οι Saint Abdullah.

Ποια είναι η ιστορία του Saint Abdullah; Πώς άρχισε;
Ο Saint Abdullah είναι ένα project που τρέχουμε με τον αδερφό μου, με βάση το Μπρούκλιν και την Τεχεράνη. Ο ήχος μας είναι εμπνευσμένος από την Ισλαμική μας κληρονομιά, έχοντας μεγαλώσει μέσα σε ένα συντηρητικό περιβάλλον Σιιτισμού μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Ακολουθώντας τα χνάρια των ήχων της παιδικής μας ηλικίας εξερευνούμε την ίδια μας την ταυτότητα και στην πορεία, χανόμαστε στον ήχο και γυρνάμε πίσω, σα να είμαστε ακόμα εκείνα τα παιδιά που κάθονταν μαζί στο πάτωμα ενός τζαμιού και προσπαθούσαν να βγάλουν νόημα μέσα από όλο αυτό.

Όταν οι δυνάμεις που πλάθουν την ταυτότητά σου πολώνονται – στη δική μας περίπτωση για παράδειγμα, τα πιστεύω, τα έθιμα, η ρητορική, η κουλτούρα και οι αφηγήσεις του μυστικιστικού Σιιτισμού της Ανατολής από τη μία, και ο ορθολογιστικός τρόπος σκέψης της Δύσης από την άλλη – οι απαντήσεις παίρνουν περισσότερο χρόνο, ταπεινότητα και θάρρος για να έρθουν. Στην τελική παραδεχόμαστε ότι ο Saint Abdullah ξεκίνησε μέσα από ένα βαθύ αίσθημα ματαίωσης, μια απογοήτευση από τον τρόπο που η Δύση αντιμετωπίζει τους Μουσουλμάνους. Υπήρξε μία συνεχόμενη συγκέντρωση θυμού και ανησυχίας.

Λένε πως είμαστε τρομοκράτες. Οπότε ‘ντάξει, δε γαμιέται, ας τους δείξουμε πώς ακούγονται στ’ αλήθεια οι «τρομοκράτες».
Κυκλοφορεί τόση πολλή «ανατολική» μουσική αυτές τις μέρες, αλλοιωμένη και κομμένη-ραμμένη στα δυτικά μέτρα για να μπορεί το δυτικό κοινό να κουνιέται στον ήχο της. Όμως δεν την αισθάνεται, ούτε καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημα. Αυτό που θέλαμε ήταν ακριβώς το αντίθετο: γραμμένο το ’χουμε το αν η μουσική μας χορεύεται ή όχι.
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει τον Διστακτικό Φονταμενταλιστή (The Reluctant Fundamentalist), αλλά αυτό το μυθιστόρημα ίσως μπορεί να σου δώσει μια ιδέα για το πώς νιώθουν οι Μουσουλμάνοι της Δύσης σήμερα. Για καιρό τώρα νιώθουμε στριμωγμένοι, σα να μας σπρώχνει και να μας παρενοχλεί η Δυτική κοινωνία (μεγαλώσαμε στον Καναδά και το Ηνωμένο Βασίλειο).

Θέλεις να δώσεις μερικά παραδείγματα;
Ναι αμέ. Την 9η Σεπτεμβρίου του 2001, η οικογένειά μας μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της δουλειάς του πατέρα μας και την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, αρχίσαμε σχολείο. Φαντάσου δύο παιδιά με μαύρα μαλλιά και μουσουλμανικά ονόματα να μπαίνουν σε ένα σχολείο κυριολεκτικά 99% λευκό. Πριν καλά-καλά καταλάβουμε τι γίνεται, έχουμε γίνει οι de facto αντιπρόσωποι του Ισλάμ σε ένα ολόκληρο σύνολο ανθρώπων, των οποίων η άποψη για την πίστη μας βασίζεται στα τραγικά γεγονότα της ημέρας εκείνης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν εκ φύσεως ευγενικοί και προσιτοί. Κι ύστερα υπήρχαν και εκείνες οι στιγμές ρατσισμού που προσπαθείς να ξεχάσεις. Που, όταν είσαι 15 χρονών, φτάνουν στον πυρήνα σου και χαράζουν τη μνήμη σου. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί γεννήθηκες σ’ αυτή τη θρησκεία. Μια φορά, το αφεντικό στη δουλειά μου είπε: «Γιατί δε βγαίνουν περισσότεροι Μουσουλμάνοι στην τηλεόραση να ζητήσουν συγνώμη για όσα έκαναν οι πιστοί της θρησκείας σας;».

Ήταν μια μαύρη μέρα, Οδυσσέα. Δε μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πόσο παράλογο ήταν αυτό το σχόλιο. Αλλά αυτό που με πλήγωσε περισσότερο ήταν η προσδοκία να απολογούμαστε οι Μουσουλμάνοι εκ μέρους άλλων Μουσουλμάνων, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι κακό. Οπότε από αυτή την άποψη, για εμάς η μουσική είναι μέσο καλλιτεχνικής αναζήτησης όσο είναι και μια αναγκαία βαλβίδα αποφόρτισης.

Πώς καταλήξατε στο όνομα “Saint Abdullah”; Τι σημαίνει για εσάς το «Άγιος Αμπντουλάχ»;
Ο άγιος, όπως τον ορίζει η χριστιανική Δύση, είναι ένα άτομο αναγνωρισμένο ως ιερό και ενάρετο, που τυπικά θεωρείται πως πάει στον παράδεισο μετά τον θάνατό του. Αμπντουλάχ σημαίνει «Υπηρέτης του Θεού». Η ταπεινότητα μπροστά στον Αλλάχ, όπως ίσως γνωρίζεις, είναι ένα σημαντικό στοιχείο του Ισλάμ. Οπότε απλά θέλαμε να συνδυάσουμε τις δύο δυνατότερες εκφάνσεις ιερότητας της Δύσης και της Ανατολής.

Έχετε περιγράψει την παλέτα σας με τις λέξεις «ισλαμικοί, τελετουργικοί, πολιτικοί Ιρανικοί ήχοι». Έχετε κάποιους συγκεκριμένους στόχους που φιλοδοξείτε να πετύχετε μέσω της μουσικής σας, όπως, για παράδειγμα, να περάσετε ένα μήνυμα στο κοινό;
Πέρα από στόχους και μηνύματα, απλά φιλοδοξούμε να πούμε τη δική μας πλευρά της ιστορίας, επιθετικά, παθιασμένα και χωρίς απολογίες. Και όπως με κάθε ιστορία που έχει σημασία, πρέπει να είναι αληθινή, αυθεντική, να βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά. Όταν λέω «τη δική μας πλευρά της ιστορίας», εννοώ την ιστορία του Ιράν, όπως τη βιώνουμε και όχι απαραίτητα αντικειμενικά. Τα δυτικά ΜΜΕ και το κοινό ξεχνούν πόσο τρομερά σημαντικό είναι το πλαίσιο, το παρασκήνιο, σε ό,τι σχετίζεται με θέματα της Μέσης Ανατολής. Οι ΗΠΑ θέλουν το Ιράν να ξεχάσει τις συναπτές δεκαετίες που εμπλέκονταν στα ζητήματά του, παίζοντας με τους ανθρώπους και τη γη του. Ο Chomsky το τονίζει συνεχώς, το ίδιο και ο Bernie Sanders, αλλά στ’ αλήθεια ποιος ακούει;
Πιστεύουμε πως μέσω της μουσικής μπορούμε να βοηθήσουμε στην πληροφόρηση και στον εμπλουτισμό του διαλόγου, και ελπίζουμε να καλλιεργηθεί περισσότερη ενσυναίσθηση στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τα ζητήματα αυτά. Ένας από τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιούμε πολλά samples είναι ακριβώς αυτός. Θέλουμε να καταλάβουν οι άνθρωποι τη χώρα, να τη δουν όχι από την πλευρά του CNN ή των γονιών και των φίλων τους, αλλά από τα συναισθήματα που προκαλεί η ποικιλία ήχων που υπάρχουν εκεί και διαμορφώνουν, καλώς ή κακώς, το κλίμα και τις τάσεις της.
Όμως, για να εξηγούμαστε, σε καμία περίπτωση δεν συνηγορούμε υπέρ του τωρινού Ιρανικού καθεστώτος, ούτε υποστηρίζουμε την ισχύουσα κατάσταση στη χώρα.

Το άκουσμα του Mossadegh's Revenge for 52 ήταν μοναδική εμπειρία για μένα. Αρχικά είδα το tag στο SoundCloud, #HezbollahDub, και ήμουν περίεργος να δω τη δημιουργία πίσω από αυτό. Ίσως ένα νέο είδος μουσικής; Αναρωτιέμαι, είχατε σκοπό να προκαλέσετε;
Ποτέ δεν θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε κάτι τόσο βαρύ, ότι δηλαδή φτιάξαμε ένα ολόκληρο νέο είδος μουσικής. Επίσης δεν μας ενδιαφέρει. Δεν θα ήταν λιγάκι βλακώδες; Ίσως όχι, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να καταλάβει κανείς για την Περσική κουλτούρα, είναι το ότι γι’ αυτήν η ταπεινότητα είναι αρετή και πολύ σημαντική αξία. Αυτό που θα πούμε με σιγουριά είναι ότι τα Δυτικά κοινά δεν έχουν πραγματικά εκτεθεί σε συναισθηματικά φορτισμένους ισλαμικούς ήχους. Οπότε από αυτή την άποψη ναι, είναι κάτι νέο.

Στην τελική οι ρίζες της Χεζμπολάχ, αν κοιτάξει κανείς πίσω, βρίσκονται στην προστασία της μειονότητας των Σιιτών Μουσουλμάνων στο Λίβανο. Εννοείται ότι καταλαβαίνουμε το πώς και γιατί αντιμετωπίζεται ως εξτρεμιστική δύναμη από τους περισσότερους στη Δύση. Επομένως καταλαβαίνουμε γιατί μπορεί να φαίνεται σαν πρόκληση, όμως το τι είναι προκλητικό και τι όχι εξαρτάται από τα συμφραζόμενα και το πλαίσιο. Αυτό που είναι προκλητικό για σένα, για μένα μπορεί να είναι κάτι συνηθισμένο και φυσιολογικό.

Η ερώτηση αν σκοπεύαμε να προκαλέσουμε είναι κάπως άδικη, γιατί από μόνη της μας λέει το πώς βλέπεις την Χεζμπολάχ, σαν όνομα ή σαν οργάνωση. Αν το λέγαμε «Israeli Dub», θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο προκλητικό; Υπάρχει αλήθεια διαφορά μεταξύ των πράξεών τους; Θα μπορούσα να πω ότι το Ισραήλ αυτές τις μέρες είναι μακράν πιο προκλητικό απ’ όσο υπήρξε ποτέ η Χεζμπολάχ.

Για να απαντήσω στην ερώτησή σου πιο άμεσα, χρησιμοποιούμε samples από πολλούς ισλαμικούς ήχους που έχουν μια δική τους αίσθηση ρυθμού και ροής. Και βρίσκουμε το «Χεζμπολάχ» κατάλληλο γιατί σημαίνει «ομάδα του Θεού».
Το Mossadegh’s Revenge for ’52 είναι μία «άρρωστη» ιστορία φαντασίας για τον Μοσαντέκ, τον πρώτο δημοκρατικά εκλεγμένο Ιρανό πρωθυπουργό, που τελικά εκδιώχθηκε από το πραξικόπημα που οργάνωσαν CIA και Βρετανία το 1952. Η ιστορία αφηγείται το πώς ο Μοσαντέκ πήρε εκδίκηση μεταθανάτια από τον Ιρανικό λαό, αφήνοντας τις πιο εξτρεμιστικές θρησκευτικές φατρίες να κυριεύσουν τη χώρα και τελικά να την φτάσουν σε ένα σημείο πολύ μακριά από τη δόξα που είχαν αρχικά υποσχεθεί. Η εκδίκηση είναι αρρωστημένη, γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με τη Δύση και τον ρόλο της στα γεγονότα του 1952. Είναι επίσης εκδίκηση από τους ίδιους του ανθρώπους του Ιράν επειδή, σε τελική ανάλυση, ήταν συνένοχοι.

Τα γεγονότα του ’52 είναι μια τρομερά ευαίσθητη χορδή. Αυτά που έκαναν ΗΠΑ και Βρετανία για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα απλά μας ξεπερνούν. Έκλεψαν από τη χώρα το πετρέλαιό της και έβαλαν έναν δικό τους για γαμημένο βασιλιά για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Και τώρα οι ΗΠΑ κλαίγονται για την ανάμιξη της Ρωσίας στις εκλογές και οι άνθρωποι είναι σοκαρισμένοι, θυμωμένοι και αγριεμένοι. Και ξαναερχόμαστε στο προκείμενο: πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες.

Ας πάμε πίσω στη μουσική σας. Όταν προσπαθώ να την περιγράψω, «μοναδική» είναι και πάλι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία;
Όπως λέει και ο Moodymann, we get home and we fuck that motherfucking MPC all night long. Αλλά στη δική μας περίπτωση είναι το Serato DDJ-SZ. Δουλεύουμε πάνω σε λούπες και ρυθμούς που φτιάχνουμε εμείς, με σκοπό να χαθούμε στη μουσική και έμφαση στο live mixing.

Συλλέγουμε CD και κασέτες ιρανικής και μεσανατολικής μουσικής για πολύ καιρό τώρα. Βοηθάει το ότι οι γονείς και η οικογένειά μας ζουν ακόμα εκεί και έτσι μας ενημερώνουν για τους διάφορους ήχους και τα γεγονότα – ιστορικά, μουσικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Αυτό μας εξιτάρει, μας γεμίζει τις μπαταρίες και μας κάνει να θέλουμε να δημιουργήσουμε περισσότερο.

Πες μας περισσότερα για το studio.
Το studio είναι στο σπίτι μας, μένουμε σε ένα loft στην περιοχή Bushwick, στο Brooklyn.
Hardware, τίποτα τρελό. Serato / Pioneer DDJ-SZ και ένα Launchpad Pro. Σίγουρα θα επενδύσουμε περισσότερα στο gear φέτος.
Software: Serato. Αλλάζουμε τα φώτα και στο Ableton όσο περνάει ο καιρός, αλλά άμα δεν είναι απαραίτητο το αφήνουμε στην άκρη.

Πιστεύεις ότι ένας αμιγώς πολιτικός ήχος όπως ο δικός σας θα αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό, ίσως Δυτικό;
Οι προθέσεις μας, καταρχάς, είναι αγνές. Αυτό που φιλοδοξούμε είναι να πούμε τις ιστορίες μας από καρδιάς. Δεν έχει να κάνει με οπορτουνισμό, δεν ξεκινήσαμε έχοντας υπόψη το μάρκετινγκ. Οπότε ακόμα και το να συζητάμε την ιδέα ότι ίσως αγγίξουμε ένα ευρύτερο κοινό, είναι ευλογία.

Τώρα που ίσως έχουμε αυτή την ευκαιρία, η ερώτηση είναι: τι θέλουμε να πούμε στον κόσμο; Έχει καθόλου διαφορά με αυτό που ξεκινήσαμε αρχικά να κάνουμε; Η απάντηση είναι όχι. Πρέπει να παραμείνουμε πιστοί στις πεποιθήσεις μας σαν καλλιτέχνες, αλλιώς θα γίνουμε μαριονέτες που αναζητούν περισσότερους followers, περισσότερα likes, περισσότερα shares.
Είναι σημαντικό να καταλάβεις [τι σημαίνει το] ότι οι γονείς μας συμμετείχαν στην επανάσταση. Χάσαμε τον 16χρονο ξάδερφό μας όταν του έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη και τον πέταξαν στο ποτάμι. Τον 25χρονο θείο μου όταν τον πυροβόλησαν στον λαιμό σε μια από τις τελικές μάχες του πολέμου. Και τον παππού μου όταν ανατινάχτηκε με ένα φορτηγό στον πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ.
Αυτές οι αναμνήσεις και οι απώλειες ακόμα στοιχειώνουν την οικογένεια. Η γιαγιά μου πέθανε πριν δύο χρόνια και μου είναι δύσκολο να μιλάω γι’ αυτό, αλλά με όσα έγιναν από το 1979 μέχρι το 1988, έχασε ολόκληρο τον κόσμο της. Αν αρνούμασταν την πολιτική, ή μάλλον, αν την αφαιρούσαμε από την ιστορία μας, την ιστορία του Ιράν, θα σήμαινε ότι τη λέμε μισή. Ότι παρουσιάζουμε τη μισή αλήθεια.
Ναι, οι ήχοι μας είναι πάρα πολύ φορτισμένοι πολιτικά. Όμως πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι σήμερα είναι ενημερωμένοι για πολιτικά θέματα περισσότερο από ποτέ. Επομένως ίσως να είναι η καλύτερη στιγμή να μιλήσει κανείς γι’ αυτά, δεδομένων των όσων συμβαίνουν στον κόσμο.

Τι κρύβει το μέλλον για το Saint Abdullah; Υπάρχουν σχέδια για projects που θέλετε να μοιραστείτε;
Μόλις κυκλοφόρησε Mossadegh’s Revenge for 52 στο 2017 family compilation album της Boomarm Nation. Τα πάμε πολύ καλά με τον ιδιοκτήτη του label τον Jesse, και θα κυκλοφορήσουμε περισσότερα κομμάτια μαζί του το 2017. Παράλληλα δουλεύουμε και κάποια άλλα projects για τα οποία θα δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες όταν είμαστε πιο σίγουροι, δεν υπάρχει λόγος για εικασίες από τώρα. Απλά θα πω ότι δουλεύουμε πολύ σκληρά, μέρα- νύχτα, για να φτιάξουμε καινούριους ήχους και ιστορίες. Απλά θέλουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε και να δίνουμε τους ήχους μας στον κόσμο.