Πολλοί λένε πως πάντα το παρελθόν θα έχει πλεονεκτική θέση μπροστά στο παρόν. Καμιά φορά η προδιάθεσή μας είναι να δημιουργούμε πλασματικές εικόνες τελειότητας για παλαιότερες εμπειρίες και προκαταβάλουμε αρνητικά για εκείνες που ζούμε σήμερα...

Ήθελα καιρό να γράψω ένα άρθρο σχόλιο αλλά είναι υπερβολικά δύσκολο για κάποιον τόσο απαίδευτο όσο εγώ να βάλει πέντε λέξεις στη σειρά. Σκέφτομαι καιρό τι θέλω να σχολιάσω και για ποιο θέμα θέλω να δω τη γνώμη όλων όσοι ακολουθείτε πιστά το USM όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα outlet για τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες και ένα κέντρο προβολής αξιόλογων δημιουργιών, και νομίζω πως αυτό που με απασχολεί περισσότερο, τουλάχιστον κάθε φορά που επιλέγω να πάω σε κάποιο party σε μια από τις ελάχιστες εξόδους μου, είναι η εξέλιξη του πυρήνα του κόσμου που ακούει ηλεκτρονική μουσική στην Αθήνα.

Ξεκίνησα να πηγαίνω σε parties το 2010. Συγκεκριμένα ήμουν υπερβολικά τυχερός μιας και η πρώτη μου εμπειρία ήταν στο καταπληκτικό Blend Club σε εκείνο το στενάκι της οδού Αριστοφάνους στου Ψυρρή. Guest DJ ο Adam Beyer. Ναι ο superstar DJ και ιδιοκτήτης της υπερεπιτυχημένης Drumcode. Eξου και υπερβολικά τυχερός.

Το Blend Club για όσους ατυχήσατε και δεν το επισκεφτήκατε ποτέ ήταν ένα industrial διακόσμησης club χωρητικότητας 700 ατόμων με κορυφαίας ποιότητας ήχο και visuals, όπου είχαν παρελάσει όλοι οι top Djs που έχουμε την ευκαιρία να ακούμε πλέον σε μαγαζιά για 3000 άτομα. Ποιοί είναι αυτοί; Θα σας δώσω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα για να μη μακρηγορώ και κατηγορηθώ για εμμονή με το παρελθόν. Marco Carola, Loco Dice, Richie Hawtin, Luciano, Adam Beyer, Ricardo Villalobos, Martinez Brothers, Pan Pot και πολλά ακόμα top class international acts.

Αυτό που πάντα χαρακτήριζε το Blend αλλά και τα υπόλοιπα μαγαζιά που είχαμε σαν επιλογές εκείνη την περίοδο δεν ήταν ούτε το line up, ούτε το κόστος και όπως καλά φαντάζεστε ούτε οι τιμές. Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά για την επιτυχία ενός μαγαζιού αλλά δεν έχουν αλλάξει σημαντικά μέσα σε αυτή την επταετία. Αυτό που έχει αλλάξει και επηρεάζει άμεσα την τελική ιδέα που έχουμε για αυτές τις εμπειρίες είναι ο κόσμος. Τι εννοώ με αυτό το γενικό “κόσμος”; Το dress code, το attitude, η σχετικότητα του κοινού με αυτό που ακούει και ο σκοπός της εξόδου του. Αυτό το τελευταίο είναι το σημαντικότερο. Ο σκοπός. Η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να προκαλέσει άπειρα συναισθήματα, πολλές διαφορετικές αντιδράσεις. Αυτό που μας χαρακτήριζε και έχει δώσει στο Ελληνικό κοινό το χαρακτήρα του είναι η τρέλα για τη μουσική, η δίψα για ένα καλό σετ, το χαμόγελο και η συντροφικότητα με τον παντελώς άγνωστο τύπο που χορεύει δίπλα μας στο εκάστοτε πάρτυ, ακόμα ακόμα και το ότι μιλάμε για parties και όχι για events. Σας μιλάω με σιγουριά καθώς όλα αυτά τα χρόνια, μιλώντας με τεράστια acts, όλοι είχαν να μου πουν το ίδιο για το Ελληνικό κοινό.

Η αλλαγή που παρατηρώ εγώ είναι τρομακτική. Φυσικά και με την εξέλιξη των παγκόσμιων τάσεων δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί το άνοιγμα σε μεγαλύτερο κοινό. Δεν το κατακρίνω, δεν το απευχόμουν ποτέ. Ίσα ίσα που ήμουν και είμαι υπερβολικά χαρούμενος που πλέον πολύς κόσμος μπορεί να εκτιμήσει μια πολύ παρεξηγημένη μουσική. Οι promoters νιώθουν ασφάλεια και μπορούν να επενδύσουν σε μεγάλες παραγωγές και εγώ μπορώ να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική σχεδόν παντού. Το πρόβλημα είναι ότι χάνεται η αγνότητα και ο καθαρός σκοπός που είχε το κοινό. Ο κόσμος του Blend, για να επανέλθω στο παρελθόν, είχε ένα και μοναδικό αντικείμενο πόθου: τη μουσική. Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση σε εκείνο το πρώτο party τον Νοέμβρη του 10' ήταν ότι υπήρχε η αίσθηση ότι όλοι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Όλοι χαμογελούσαν σε όλους. Δεν ένιωθα παρείσακτος σε αυτό το festive σκηνικό, γι' αυτό και επανέλαβα αυτή την επιλογή πολλές φορές. Όλοι κοιτούσαν τον jockey σαν Θεό. Οι αντιδράσεις στα σκαμπανεβάσματα της μουσικής, στην τεχνική και τη διαδρομή που επέλεγε ο εκάστοτε καλλιτέχνης ήταν κοινή. Όχι ρομποτική, δείγμα κοινής νοοτροπίας.

Το τελευταίο party που πήγα ήταν στο παλιό μπουζουκτσίδικο “Ιερά Οδός” στον ομώνυμο δρόμο στην Αθήνα. Guest Djs - προσέξτε το “s” και θυμηθείτε αυτό που έλεγα για τη σιγουριά του promoter σε μεγάλες παραγωγές – οι Loco Dice, Guti και ο υπερταλαντούχος πιτσιρικάς Caleb Calloway. Η μουσική κινήθηκε σε αναμενόμενα ποιοτικά επίπεδα με βάση και το βεληνεκές των παραπάνω DJs, με τη μόνη διαφορά ότι το μυαλό μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε αυτή. Το μοναδικό πράγμα που σκεφτόμουν όλο το βράδυ είναι ότι η όλη φάση έχει εξελιχθεί σε μια τεράστια πασαρέλα και το VIP Section μεγαλώνει επικίνδυνα. Είναι όλοι VIP; Καλά απαντάτε μόνοι σας, ας μην επεκταθώ σε αυτό. Μήπως το section μεγαλώνει γιατί μεγαλώνει και η ζήτηση σε αυτό; Μήπως ο σκοπός δεν είναι η μουσική αλλά το lifestyle που μπορεί να προσφέρει μια καλή θέση πίσω από το booth σε ένα τεράστιο party – το οποίο παρεμπιπτόντως διοργανώνουν οι ίδιοι υπέροχοι άνθρωποι και επαγγελματίες που μας έχουν χαρίσει άπειρες εμπειρίες ανά τα χρόνια, από το Blend Club για μένα, από το Factory Club για τους παλαιότερους.

Περιμένω να δω και τη δική σας γνώμη πάνω στο θέμα και να είστε σίγουροι πως ελπίζω να με κάνετε να αναθεωρήσω. Πολλοί λένε πως πάντα το παρελθόν θα έχει πλεονεκτική θέση μπροστά στο παρόν. Καμιά φορά η προδιάθεσή μας είναι να δημιουργούμε πλασματικές εικόνες τελειότητας για παλαιότερες εμπειρίες και προκαταβάλουμε αρνητικά για εκείνες που ζούμε σήμερα. Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί κάλλιστα να είμαι κι εγώ μια τέτοια περίπτωση.